Land- en rivierkunstbiënnale wordt geopend in Adıyaman
Commagene Lar, Land and Art Biennial werd op 23 september geopend in de wijk Kahta in Adıyaman. De biënnale, samengesteld door Nihat Özdal, toont kunstwerken van 13 kunstenaars, Shirin Abedinarad, Vahap Avşar, Murat Cem Baytok, Anna Laura Cantera, Yalda Jamali, Odmaa Uranchimeg, Cengiz Tekin, Mariko Hori, Zaid Saad, Meltem Şahin, Mert Kocadayı en Kim Incheol.
Curator Nihat Özdal zei dat dit de eerste land- en rivierkunstbiënnale van Turkije rond de rivier de Eufraat zal zijn. Özdal zei ook dat deze geografie exclusief is en alle artistieke behoeften biedt die men kan bereiken. “Daarom moeten we voor deze geografie zorgen, vooral na de aardbeving. Daarom moeten we doorgaan met het organiseren van kunstevenementen in deze regio”, voegde hij eraan toe.
De biënnale is gecentreerd rond drie eilanden tegenover de overstroomde gebieden van de historische Nevali Çori. Deze eilanden zijn vrij van nederzettingen en landbouwactiviteiten en worden momenteel uitsluitend gebruikt voor kunstgerelateerde activiteiten. Andere opmerkelijke plaatsen in de regio zijn de Karakuş Tumulus, de Cendere-brug en de Nemrut-piek, die belangrijk zijn in de archeologie en geschiedenis van de regio. Het tweejaarlijkse thema “De waarde van een metafoor” is gebaseerd op een tekst geschreven door Ismail Ertürk, een professor aan de Universiteit van Manchester.
Voorafgaand aan de opening hield het tweejaarlijkse team ook een panel. Het Duurzaamheids-, Economie- en Milieupanel richtte zich op land art en hoe kunst de perceptie van de samenleving over economie en duurzaamheid kan veranderen. Het panel, gemodereerd door İsmail Ertürk, bevatte lezingen van Betül Bildik, Fatma Çolakoğlu, Burak Delier, Sabahnur Erdemli, Bahadır Kaleağası en Argun Okumuşoğlu als sprekers. Irini Papadimitrio hield een toespraak met de titel ‘Geld en milieu’, Sophy King sprak over ‘Het antropoceentijdperk en onze relatie met de natuur’, en Becky Lyon besprak de ‘relaties tussen kunst en ecologie’.
De kunstwerken op de biënnale richten zich op verschillende onderwerpen. Het werk van Zaid Saad gaat over vluchtelingen en de ontberingen waarmee ze in de wereld worden geconfronteerd, terwijl de land art-installatie van Shirin Abedinarad uit twee hoofdelementen bestaat: een drietal deuren uit de nasleep van de aardbeving van februari 2023 en drie spiegelpanelen. Deze componenten zorgen samen voor een meeslepende ervaring die het perspectief van de kijker uitdaagt en transformeert. Abedinarad gebruikte deuren die de aardbeving in Adiyaman overleefden.
Aan de andere kant heeft Vahap Avşar’s werk ‘Shelter’ tot doel een schaduwrijk gebied te creëren waar mensen en dieren een pauze kunnen nemen door het vogelperspectief van een F-16-vliegtuig uit een ijzeren profiel te maken en dit op een heuvel te installeren die vanuit Nemrut te zien met ijzeren poten om een dak van 3 meter hoog te vormen. Dit gebied zal worden gebruikt door bezoekers van de Biënnale om uit te rusten, maar ook door andere levende wezens na de biënnale. Dit project ontstond dankzij de ervaringen en herinneringen van Avşar tijdens de vijf dagen die hij in augustus 1986 in dit gebied doorbracht, toen hij verdwaalde tijdens het zoeken naar de berg Nemrut.
De rivierinstallatie van Mariko Hori heeft de vorm van een klein eiland dat drijft op het stuwmeer gevormd door de Atatürk-dam in de rivier de Eufraat. Op het oppervlak bevindt zich een laag natuurlijke klei die de inherente verbinding tussen land en water symboliseert. Terwijl de klei tijdens de biënnale aan het wateroppervlak uitdroogt, dient het als een symbolische weerspiegeling van de veranderende aard van de wereld, beïnvloed door menselijke activiteiten, waarbij deze overvloedige waterlichamen in verband kunnen worden gebracht met schaarste elders.
De installatie van Cengiz Tekin, getiteld ‘The Road’, die plaatsvindt bij Cendere Bridge, gaat over de complexiteit van door de mens aangelegde asfaltwegen, een van de kenmerken van de moderne wereld. Hoewel deze wegen mensen in staat stellen snel en gemakkelijk te reizen, onderbreken ze ook de traditionele paden die de natuur volgt. Op dit kruispunt wordt de relatie van de mens met de natuur in twijfel getrokken. Terwijl asfaltwegen beschaving en vooruitgang vertegenwoordigen, symboliseren de wegen gevolgd door water in de natuur natuurlijk evenwicht en continuïteit. Tekin draagt de typische patronen van de bureaucratie met zich mee, waardoor mensen de schoonheid van de natuur negeren met normen, procedures en regels die in mensenlevens vastzitten. Het patroon van de weg (het tapijt dat Tekin als weg creëerde) wordt het symbool van de chaotische wereld.
De tentoonstelling loopt tot 23 december.
