Huis gewijd aan de nagedachtenis van Atatürk

Huis gewijd aan de nagedachtenis van Atatürk

De klokken in huis van gepensioneerde C tonen nog steeds het moment waarop de oprichter van de moderne Türkiye, Mustafa Kemal Atatürk, in 1938 stierf.

Dat geldt ook voor de kalenders en allerlei andere snuisterijen die zijn opgedragen aan de man die 100 jaar geleden een geheel nieuwe natie uit de ruïnes van het Ottomaanse Rijk bouwde.

Terwijl Türkiye op 29 oktober haar honderdjarig bestaan ​​viert, zien weinig plekken er zo feestelijk uit als het twee verdiepingen tellende huis van Çırak, dat ze heeft omgetoverd tot een museum gewijd aan de ‘vader van alle Turken’.

“Hij gaf ons de republiek als een geschenk”, zei de 85-jarige in de noordwestelijke stad Edirne, wijzend naar een standbeeld van Atatürk, zittend in een fauteuil in haar woonkamer.

Na een leven lang hard werken in Duitsland keerde de moeder van twee kinderen in 1985 terug naar Türkiye. Na de dood van haar man begon ze met het verzamelen van voorwerpen die verband hielden met Atatürk.

Çırak betaalde voor een deel van de spullen en verzamelde andere, zoals kalenders en notitieboekjes met daarop Atatürk die door de jaren heen door banken en zelfs het leger zijn vrijgegeven.

Haar huis is nu een levend eerbetoon aan Atatürk, de muren en zelfs de gevel en de tuin zijn versierd met portretten, foto’s en andere eerbetoon aan de voormalige veldmaarschalk.

Haar garage dient als opslagruimte voor alle foto’s waar ze geen ruimte meer voor heeft. Ze stoft ze regelmatig af.

Çırak zei dat haar passie voortkwam uit haar overgrootvader, wiens familie dicht bij die van Mustafa Kemal stond in Thessaloniki, een Griekse havenstad die ooit deel uitmaakte van het Ottomaanse Rijk, waar Atatürk werd geboren.

De familie ontmoette de toekomstige held van Türkiye toen hij nog officier was in het Ottomaanse leger, waar hij zijn militaire dienst vervulde.

Çırak mist nooit officiële herdenkingsceremonies en bezoekt regelmatig scholen om met jongere generaties over Atatürk te praten.

Na haar overlijden wil ze dat haar collectie wordt geschonken aan een museum, ten behoeve van Türkiye en de rest van de wereld.