'Migratiegolf bedreigt culturele identiteit van oostelijke Zwarte Zee'
Deskundigen hebben gewaarschuwd voor een potentieel cultureel identiteitsverlies als gevolg van de sterke stijging van de migratie van landelijke naar stedelijke gebieden in het oostelijke Zwarte-Zeegebied, waardoor dorpen steeds verlatener en ouder worden.
De regio handhaafde begin jaren 2000 een evenwichtiger verdeling, waarbij ongeveer de helft van de bevolking in het centrum woonde en de andere helft op het platteland. In 2012 begon deze verhouding echter te kantelen, aangezien slechts 17 procent nu op het platteland woont, volgens gegevens uit 2023 van het Turkse Statistische Instituut (TÜİK).
De jonge bevolking tussen de 15 en 39 jaar vormt de meerderheid van degenen die migreren van plattelandsgebieden naar steden in de regio, parallel met Türkiye in het algemeen, zegt professor dr. Mine Gözübüyük Tamer van de Technische Universiteit van Karadeniz.
Als gevolg hiervan vergrijst de bevolking op het platteland en wordt deze geheel overgelaten aan de ouderen, die er ook gedeeltelijk voor kiezen te migreren vanwege de moeilijke toegang tot gezondheidszorg.
Tamer benadrukt de culturele gevolgen van de ontvolking van het platteland, die leidt tot het verlies van de intergenerationele overdracht van tradities en waarden.
“Met deze migraties vindt niet alleen demografische verandering plaats. Tegelijkertijd zijn we er helaas getuige van dat de eenheden die we haarden noemen en die onze culturele waarden zullen beschermen, helaas verloren gaan in plattelandsgebieden.” ze zei. “Dit creëert helaas een gat in de overdracht van de band van verbondenheid en culturele banden.”
Tamer onderstreepte de economische drijfveren achter de migratiegolf, daarbij verwijzend naar de aantrekkingskracht van stedelijke voorzieningen en werkgelegenheidsvooruitzichten. “We kunnen zeggen dat de economie de belangrijkste factor is bij migratie naar het platteland. Gebrek aan openbare diensten en tekortkomingen in het sociale leven kunnen er ook toe leiden dat mensen besluiten te migreren.”
Nu dorpen steeds meer verstoken zijn van jonge inwoners, waarschuwt ze voor een steeds groter wordende kloof in culturele continuïteit, waarbij ze aandringt op inspanningen om het unieke erfgoed van de regio te behouden.
Om de trend tegen te gaan en de plattelandseconomieën nieuw leven in te blazen, stelt Tamer gerichte interventies voor, waaronder plattelandsstimulansen en hervormingen van het beroepsonderwijs, door rekening te houden met de kenmerken van verschillende plattelandsgebieden om lokale gemeenschappen en het potentieel van hun jeugdige beroepsbevolking sterker te maken.
“Het curriculum op deze middelbare scholen voor beroepsonderwijs moet worden herzien in overeenstemming met de behoeften van de regio. Als de studenten die afstuderen aan deze middelbare scholen kunnen worden ingezet op de gebieden die de regio nodig heeft, kunnen we deze jonge bevolking in de regio houden.” ze stelde voor.
