'Godzilla x Kong' heeft schubben maar verder niet veel
Zoals het oude gezegde luidt: er zijn twee soorten mensen op deze aarde: degenen die van hun films houden met een gigantische kwaadaardige aap die met zijn wervels zwaait als een lasso terwijl hij op een kaiju rijdt die wordt bestuurd door een kristal, en degenen die dat niet doen.
De eerstgenoemden zullen veel te juichen hebben in “Godzilla x Kong: The New Empire”, een grondbeukend, stralingsspuwend monster-mash-feest. Technisch gezien zijn we niet op deze aarde. We bevinden ons erin, in een ondergrondse junglewereld die de filmmakers van de film een exotisch, ongebreideld rijk biedt waarin ze een nieuw terrein proberen in kaart te brengen voor een paar bereisde beesten.
Maar afgezien van de sterke Jules Verne-inslag van de film, is “Godzilla x Kong” geen drastische spil voor zijn lang-in-de-tand-monsters. Daarvoor was je beter af met de door Toho gemaakte Godzilla Minus One van vorig jaar, die op aangrijpende wijze terugkeerde naar de oorsprong van Godzilla na de Tweede Wereldoorlog en daarmee de 70-jarige hagedis zijn eerste Oscar opleverde.
Andere, minder respectabele wezens zouden een Academy Award misschien hebben gebruikt als springplank voor meer dramatische rollen. Maar niet Godzilla. Geen kostuumdrama's voor hem, tenzij je de robotvuist meetelt waarmee Kong halverwege de film wordt uitgerust.
Nee, we zijn terug in het pure spektakelgebied dat traditioneel het terrein van Godzilla en King Kong was. Het is zelfs een heel kleine titelaanpassing ten opzichte van het vorige deel, “Godzilla vs. Kong”, naar “Godzilla x Kong.” Deze belooft een team-up, waarbij de vijanden hun krachten bundelen om een gemeenschappelijke vijand te bevechten. Als de zaken zo doorgaan, kunnen we uitkijken naar ‘Godzilla xoxo Kong’.
Terugkerende regisseur Adam Wingard begint de boel met zijn twee sterren gescheiden, als door sterren gekruiste geliefden, met alleen de mantel van de aarde ertussen. Godzilla zwerft boven de grond terwijl Kong rondscharrelt in Hollow Earth. Voor de mensheid is dit een goede regeling die het verwoesten van de stad tot een minimum beperkt – hoewel Godzilla's bedkeuze, het Romeinse Colosseum, zeker niet populair is onder archeologen.
Elke beweging van elk monster wordt digitaal nauwlettend gevolgd. De mensen in “Godzilla x Kong” lijken op bit-spelers – of meer op zwervende sportcommentatoren, die het grootste deel van hun tijd besteden aan het analyseren van wat de goliaths van plan zijn. Het is een magere ploeg van wetenschapper Ilene Andrews (Rebecca Hall), samenzwerings-spuwende podcaster Bernie (Brian Tyree Henry) en bioloog Trapper (Dan Stevens) die naar het centrum van de aarde vliegen wanneer Kong gewond raakt en verwarrende noodsignalen uit de onderwereld lijken te komen. . Bij hen zijn Ilene's adoptiedochter Jia (Kaylee Hottle), het enige overlevende lid van de stam die Kong's Skull Island beschermde.
Als je in Hollow Earth bent, haal je een deel van het plezier uit de dingen. Wat heb je aan een gevaarte als je hem niet tegen een wolkenkrabber kunt gooien? Een deel daarvan komt later in “Godzilla x Kong.” Maar de meeste spanning van de film komt voort uit de vreemde dimensies die om elke hoek kunnen opduiken. In Hollow Earth stuiten ze op een groot aantal verloren beschavingen en een spelonkachtig hol dat wordt ondersteund door gigantische kristallen die lijken op de Romeinse cijfers van een Super Bowl-logo.
Dat zorgt er ook voor dat “Godzilla x Kong” zich in een puur CGI-arena bevindt, zonder zelfs maar zwakke verbindingen met de werkelijkheid. Het is een lege kamer voor filmspektakel en niets anders, waar de enige optie is om elementen op elkaar te stapelen totdat je, weet je, een gigantische boze aap hebt die als een lasso met zijn wervels zwaait terwijl hij op een kaiju rijdt die wordt bestuurd door een kristal.
Maar dit is vooral een heel grote, heel eenvoudige tagteam-affaire. De slechteriken onder de grond – de vervelende gorilla Skar King en de even onaangename hagedis Kaiju Shimo – vechten uiteindelijk tegen Kong en Godzilla in een finale waarin het laatste overblijfsel van de realiteit, de zwaartekracht, wordt weggenomen in een zwevend gevecht.
Wie is er om hier voor te rooten? Godzilla heeft de eerste factuur, maar brengt het grootste deel van zijn tijd door met reizen over de hele wereld om straling op te zuigen. Van de mensen doet Hall het meeste om iets echts in de film te brengen. Kong is, zoals hij tijdens deze versie van de franchise is geweest, de hoofdrolspeler. Maar hij is gewoon op zoek naar een paar vrienden. Zijn meest emotionele scène, zoals Nick Nolte in ‘Affliction’, is te wijten aan kiespijn. Dat, en de resulterende ruk per helikopter, bracht me ertoe te wensen dat de film slechts een reeks medische problemen was voor een ouder wordende Kong. Een knievervanging. Een paar leesbrillen.
