Een belangrijk deel van Antarctica is gedoemd om langzaam in te storten
Hoezeer de wereld ook bezuinigt op de CO2-uitstoot, een belangrijk en aanzienlijk deel van Antarctica is in wezen gedoemd tot een ‘onvermijdelijke’ smelting, zo blijkt uit een nieuwe studie.
Hoewel het volledig smelten honderden jaren zal duren, waardoor de zeespiegel langzaam met bijna 1,8 meter zal stijgen, zal het voldoende zijn om opnieuw vorm te geven aan waar en hoe mensen in de toekomst leven, aldus de hoofdauteur van het onderzoek.
Onderzoekers gebruikten computersimulaties om het toekomstige smelten van beschermende ijsplaten die boven de Amundsenzee van Antarctica in westelijk Antarctica uitsteken, te berekenen.
Uit het onderzoek in het tijdschrift Nature Climate Change blijkt dat zelfs als de toekomstige opwarming beperkt zou blijven tot slechts een paar tienden van een graad meer – een internationaal doel dat volgens veel wetenschappers waarschijnlijk niet gehaald zal worden – het ‘een beperkte kracht zou hebben om de opwarming van de oceaan te voorkomen, wat zou kunnen leiden tot de ineenstorting van de West-Antarctische ijskap.”
“Onze belangrijkste vraag hier was: hoeveel controle hebben we nog over het smelten van ijsplaten? Hoeveel smelten kan er nog worden voorkomen door de uitstoot te verminderen?” zei hoofdauteur van het onderzoek Kaitlin Naughten, een oceanograaf bij de British Antarctic Survey. “Helaas is het geen geweldig nieuws. Onze simulaties suggereren dat we ons nu inzetten voor de snelle toename van de opwarming van de oceanen en het smelten van ijsplaten in de rest van de eeuw.”
Terwijl eerdere studies hebben gesproken over hoe nijpend de situatie is, was Naughten de eerste die computersimulaties gebruikte om de belangrijkste smeltcomponent van het smeltende ijs van onderaf te bestuderen, en in het werk werd gekeken naar vier verschillende scenario’s voor de hoeveelheid kooldioxide die de wereld pompt. in de atmosfeer. In beide gevallen was de opwarming van de oceaan gewoon te groot om dit deel van de ijskap te laten overleven, zo bleek uit de studie.
Naughten keek naar de smeltende ijsplaten van de poortwachters, die over de oceaan drijven in dit deel van Antarctica dat al onder de zeespiegel ligt. Zodra deze ijsplaten smelten, houdt niets de gletsjers erachter tegen om in zee te stromen.
Het onderzoek van Naughten concentreerde zich op het deel van de West-Antarctische ijskap dat het grootste risico loopt door van onderaf te smelten, vlakbij de Amundsenzee. Het omvat de enorme Thwaites-ijsplaat die zo snel smelt dat hij de bijnaam ‘de Doomsday-gletsjer’ kreeg. West-Antarctica beslaat slechts een tiende van het zuidelijke continent, maar is onstabieler dan de grotere oostelijke kant.
