Documentaire volgt baanbrekend model Donyale Luna

Als het eerste zwarte model dat de cover van Vogue en Harper’s Bazaar sierde, een muze van Andy Warhol en Salvador Dali en een filmster, was het levensverhaal van Donyale Luna klaar voor Hollywood. Dus hoe kon de statige schoonheid die barrières doorbrak jarenlang onbekend blijven?

Een nieuwe documentaire over haar leven werpt daar licht op en legt het racisme bloot waarmee ze te maken kreeg in de mode-industrie en de spraakmakende poortwachters die probeerden haar carrière te stoppen. ‘Donyale Luna: Supermodel’, dat nu op Max wordt gestreamd, is een krachtige hervertelling van het leven en de dood van het buitenaardse supermodel dat de modewereld boeide toen blanke schoonheidsnormen de enige normen waren en Amerika in de jaren zestig vol was van raciale ongelijkheid.

Luna’s dochter, Dream Cazzaniga, vertelt de dagboeken van haar moeder, waardoor de complexiteit van het model onthuld wordt.

Hoewel velen in het verleden contact hebben opgenomen om het verhaal van haar moeder te vertellen, zegt Cazzaniga dat regisseur Nailah Jefferson en de producers haar hebben kunnen helpen het verhaal van haar moeder te vertellen op een manier die in lijn was met haar persoonlijkheid en creativiteit, waardoor haar ware stem eindelijk kon klinken. gehoord.

Luna stierf in 1979 toen Cazzaniga nog maar 18 maanden oud was, aan hartfalen als gevolg van drugsgerelateerde complicaties. Voor Cazzaniga was de documentaire een louterend proces om haar moeder beter te begrijpen.

“Ik vond echt dat het tijd werd en dat haar verhaal bekend moest worden”, zei ze.

Luna, geboren als Peggy Ann Freeman in Detroit, werd op 14-jarige leeftijd in haar geboorteplaats gescout door de Britse fotograaf David McCabe. Op 19-jarige leeftijd zou ze haar zware jeugd achter zich laten en naar New York verhuizen. Drie maanden later stond ze op de cover van Harper’s Bazaar. In plaats van haar te presenteren als de mooie vrouw met de bruine huid die ze was, portretteerde het tijdschrift haar als een tekening met een perzikkleurige, lichte huid.

Gebiologeerd door Luna tekende de legendarische modefotograaf Richard Avedon haar voor een contract. De twee zouden beelden gaan maken die anders waren dan wat er destijds werd gedaan. De documentaire bevat archiefvideobeelden van de twee die samenwerken. Avedon stierf in 2004 op 81-jarige leeftijd.

In 1965 zou Avedon Luna vervolgens opnemen in een Harper’s Bazaar-spread voor een nummer dat hij als gast redigeerde. De shoot zou een storm van reacties ontketenen die de abonnees en adverteerders van Harper ten koste zou gaan. Gideon Lewin, een fotograaf en voormalig assistent van Avedon, zegt in de documentaire dat hen werd verteld het ‘niet nog een keer te doen’.

Hoewel vooraanstaande fotografen met Luna wilden samenwerken, zei Jefferson dat ze niet het platform kregen om haar in beeld te brengen.

“Ze was er en bereidwillig, hardwerkend, opvallend en innovatief in alles wat ze deed”, zei Jefferson. “We konden gewoon niet begrijpen waarom ze maar zo ver kon komen.”

Het incident met de Harper’s Bazaar weerhield Avedon er niet van om op Luna aan te dringen, ook al drongen anderen terug. Misschien wel het meest pijnlijk schokkende moment in de documentaire is de onthulling over hoe voormalig Vogue-hoofdredacteur Diana Vreeland een einde maakte aan wat Luna’s carrière verder omhoog had kunnen schieten. Avedon had Luna gecast als model voor een beruchte Amerikaanse Vogue-shoot in 1966, bekend als ‘The Great Fur Caravan’, waar ze bont zou modelleren in het besneeuwde Japan.

Voordat ze vertrokken, zei Vreeland tegen Avedon dat hij Luna niet kon meenemen omdat ze ‘niemands idee had van hoe iemand eruit zou willen zien’.

Volgens de in de documentaire gebruikte geschriften van Avedon antwoordde de fotograaf: “Ze is buitengewoon.”

“Dat gold ook voor King Kong”, was het antwoord van Vreeland, aldus Avedon.

Toen supermodel Beverly Johnson over dat moment voor de camera hoorde, barstte ze in tranen uit.

“Het is het hoogtepunt van alle pijn”, zegt Johnson in de film. “Daarom doet het zo’n pijn.”

Ondanks de barrières en weerstand die ze tegenkwam vanwege de kleur van haar huid, laat de documentaire zien hoe Luna werd voortgestuwd door haar eigen drang en streven naar creatieve vrijheid, zelfs als anderen haar in de weg probeerden te staan.

Waar de Amerikaanse industrie grenzen stelde aan wie ze kon zijn en aan haar carrière, vond Luna meer succes in het buitenland. Een verhuizing naar Londen bracht haar carrière een boost en in een gedenkwaardige prestatie belandde ze op de cover van Vogue als het eerste zwarte covermodel van het tijdschrift, gefotografeerd door de beroemde fotograaf David Bailey.

Vervolgens zou ze een cameo maken in twee modefilms ‘Blow-up’ gebaseerd op Bailey en ‘Qui êtes-vous, Polly Maggoo?’ Toen ze het modellenwerk achter zich liet, verkende ze haar grenzeloze creativiteit met meer avant-gardistische films.

Terwijl ze in Rome was, ontmoette Luna in 1969 haar man, fotograaf Luigi Cazzaniga. Haar dochter Dream werd tien jaar later geboren op het Italiaanse platteland.

Ondanks alle karakteriseringen in de modewereld van Luna als een godin, een fee, een hemels wezen en een supermodel, onthullen Luna’s geschriften de intense eenzaamheid en depressie waarmee ze in de laatste dagen van haar leven worstelde.

Via ‘Donyale Luna: Supermodel’ zei Dream Cazzaniga dat de nalatenschap en bijdrage van haar moeder aan de modegeschiedenis eindelijk gezien en begrepen kan worden.

‘Ik weet diep in mijn hart dat ze eindelijk werd erkend voor wat ze heeft bereikt’, zei ze.