Vergadering UNESCO-commissie gaat door in New Delhi
Japanse Sado-mijnen toegevoegd aan Werelderfgoedlijst. Een netwerk van mijnen op een Japans eiland dat berucht is om het gebruik van dienstplichtige oorlogsarbeiders, werd op 27 juli toegevoegd aan het Werelderfgoedregister van UNESCO nadat Zuid-Korea eerdere bezwaren tegen de vermelding had ingetrokken.
klasse=”cf”>
Het besluit werd genomen tijdens de 46e jaarlijkse vergadering van het Werelderfgoedcomité van de Verenigde Naties, die plaatsvond in de Indiase hoofdstad New Delhi.
De goud- en zilvermijnen van Sado, die nu een populaire toeristische attractie zijn, zouden al in de 12e eeuw in bedrijf zijn geweest en tot na de Tweede Wereldoorlog in productie zijn geweest.
Japan had een aanvraag ingediend voor de plaatsing op de Werelderfgoedlijst vanwege de lange geschiedenis van het land en de ambachtelijke mijnbouwtechnieken die daar werden toegepast in een tijd waarin de Europese mijnen waren overgegaan op mechanisatie.
Toen het voorstel voor het eerst werd ingediend, was Seoul tegen. De reden hiervoor was dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Japan het Koreaanse schiereiland bezette, gebruik werd gemaakt van gedwongen Koreaanse arbeid.
UNESCO bevestigde de plaatsing van de mijnen op de lijst tijdens de lopende commissievergadering in New Delhi, nadat in een bod de nadruk werd gelegd op het archeologisch behoud van “mijnactiviteiten en sociale en arbeidsorganisatie.”
klasse=”cf”>
Het streven naar de status van Werelderfgoed duurde jaren en werd deels ingegeven door de succesvolle erkenning van een zilvermijn in de regio Shimane in het westen van Japan.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken van Zuid-Korea zei dat het akkoord ging met de plaatsing op de lijst ‘op voorwaarde dat Japan de aanbeveling nauwgezet uitvoert… om de ‘volledige geschiedenis’ van de Sado-goudmijn te weerspiegelen en proactieve maatregelen neemt om dat doel te bereiken.’
De oude Romeinse Via Appia in Italië werd op 27 juli toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is het 60e land op deze lijst.
Met een lengte van meer dan 800 kilometer is de Via Appia, bekend als de “Koningin der Wegen”, de oudste en belangrijkste van de grote wegen die door de oude Romeinen werden aangelegd vanaf 312 v.Chr.
De Via Appia betekende een revolutie in de wegenbouw en werd al snel de belangrijkste verkeersader die Rome met het zuidelijke deel van het schiereiland verbond.
Deze strategische corridor zorgde ervoor dat de stad onder alle weersomstandigheden toegankelijk was en dat de Romeinse legioenen snelle en onbetwiste veroveringen konden uitvoeren.
De aanvraag voor opname op de UNESCO-werelderfgoedlijst, opgesteld door het Italiaanse ministerie van Cultuur, werd goedgekeurd tijdens de 46e zitting van het Werelderfgoedcomité in New Delhi.
De plek waar zich tijdens de apartheid een bloedbad heeft voorgedaan en een dorp waar Nelson Mandela als jongen woonde, werden op 27 juli ook toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst. Daarmee wordt eer betoond aan de strijd die Zuid-Afrika 30 jaar geleden voerde om een einde te maken aan de heerschappij van de blanke minderheid.
klasse=”cf”>
De nieuwe lijst omvat 14 locaties in Zuid-Afrika die door UNESCO zijn gegroepeerd als ‘Mensenrechten, bevrijding en verzoening: erfgoedlocaties van Nelson Mandela’.
Op 27 juli werd ook de Beijing Central Axis aan de lijst toegevoegd, een verzameling voormalige keizerlijke paleizen en tuinen in de Chinese hoofdstad.
Het Braziliaanse nationale park Lencois Maranhenses, beroemd om zijn witte duinen die in het regenseizoen gevuld zijn met blauwe en smaragdgroene lagunes, werd op 26 juli uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed.
klasse=”cf”>
Het uitgestrekte park, vernoemd naar de gelijkenis van de duinen met een laken dat over het landschap is uitgespreid — “lencois” betekent lakens in het Portugees — ligt in de noordoostelijke staat Maranhao, in een overgangsgebied tussen de biomen van de Amazone, Cerrado en Caatinga.
Lencois Maranhenses is de 24e locatie in Brazilië die op de lijst van plaatsen met een belangrijke culturele of natuurlijke betekenis staat.
Het nationale park werd in juni 1981 opgericht en beslaat een oppervlakte van 156.000 hectare. Meer dan de helft daarvan bestaat uit duinen en veelkleurige lagunes, die jaarlijks meer dan 100.000 toeristen trekken.
Volgens UNESCO is het het grootste duingebied van Zuid-Amerika.
De vergadering van het UNESCO-comité duurt tot 24 juli.
