Nieuwe toevoeging aan het WO II-museum richt zich op wereldvormende erfenis

Een nieuwe, permanente toevoeging aan het uitgestrekte National WWII Museum in New Orleans is een drie verdiepingen tellend complex met displays die zo angstaanjagend zijn als een gesimuleerde stapelbedkamer van een nazi-concentratiekamp, ​​en zo inspirerend als een viool die door een Amerikaanse krijgsgevangene uit sloophout is samengevoegd .

Het Bevrijdingspaviljoen – dat op 3 november wordt geopend met ceremonies waaraan ongeveer veertig overlevende oorlogsveteranen deelnemen – is ambitieus van opzet. De tentoonstellingen van 3065,80 vierkante meter herdenken het einde van de dood en vernietiging van de oorlog, benadrukken de menselijke kosten ervan en leggen de gruwel vast van degenen die de nasleep van de nazi-wreedheden ontdekten.

Films, foto’s en opgenomen mondelinge geschiedenissen vertellen over de geneugten en uitdagingen die degenen die uit de strijd terugkeerden te wachten staan, de internationale inspanning om gerechtigheid te zoeken voor degenen die zijn gedood en gemarteld, en een wereldwijde inspanning om te herstellen en opnieuw op te bouwen.

Aan dit alles ligt het idee ten grondslag dat bijna tachtig jaar later de sociale en geopolitieke erfenis van de oorlog nog steeds voortduurt – van de versnelling van burgerrechten- en vrouwengelijkheidsbewegingen in de VS tot de vorming van internationale allianties om de democratie te beschermen.

“We leven in een wereld gecreëerd door de Tweede Wereldoorlog,” Rob Citino, Samuel Zemurray Stone Senior Historicus van het museum. zei toen hem werd gevraagd wat hij wil dat de bezoekers van het paviljoen zich herinneren.

Het is in eerste instantie een grimmige tour. Bezoekers die het complex betreden, passeren een glinsterende muur van militaire dog-tags, elk bedrukt met de naam van een gesneuvelde Amerikaan, een eerbetoon aan de ruim 414.000 Amerikaanse oorlogsslachtoffers. Het eerste pronkstuk is een grote kist die wordt gebruikt om de kist van een privéwoning van het leger naar zijn familie in Ohio te vervoeren.

Op een steenworp afstand vindt u een recreatie van de geheime kamers waar Anne Frank en haar familie zich in Amsterdam voor de nazi’s verborgen hielden. Vervolgens een zwak verlichte kamer met houten stapelbedden en levensgrote geprojecteerde beelden van de uitgemergelde overlevenden van een nazi-concentratiekamp. Vlakbij ligt een nagebootste zoutmijn, waarvan de steile muren zijn omzoomd met afbeeldingen van eeuwenoude schilderijen en kratten met beeldhouwwerken, die kunstwerken vertegenwoordigen die door de Duitsers zijn geplunderd en na de oorlog zijn teruggevonden.

Te midden van de somberheid van de eerste verdieping van het paviljoen bevinden zich kleinere en meer hoopgevende voorwerpen, waaronder een viool gebouwd door een Amerikaanse krijgsgevangene. Air Force 1st Lt. Clair Cline, een houtbewerker, gebruikte hout dat met de hulp van medegevangenen was verzameld om de viool in elkaar te zetten als een manier om de verveling van internering te bestrijden.

“Hij gebruikte lattenbodems en tafelpoten. Hij schraapte lijm van de onderkant van meubelstukken in het kamp”, zegt Kimberly Guise, senior curator bij het museum.

De tweede verdieping van het paviljoen richt zich gedeeltelijk op waar degenen die dienden mee te maken kregen toen ze naar huis terugkeerden – “de verantwoordelijkheden in binnen- en buitenland om de vrijheid te verdedigen, de mensenrechten te bevorderen en de democratie te beschermen”, zegt Michael Bell, een gepensioneerde legerkolonel en uitvoerend directeur van het paviljoen. museum Instituut voor de Studie van Oorlog en Democratie.

Zwarte veteranen keerden terug naar een thuisland dat nog steeds ontsierd werd door segregatie en zelfs geweld tegen gekleurde mensen. Vrouwen hadden niet-traditionele rollen vervuld in binnen- en buitenland. Paviljoenexposities maken duidelijk dat hun ervaringen de inspanningen om gelijkheid te bereiken hebben gestimuleerd.

“Burgerrechten zijn de jaren vijftig en de gelijkheid van vrouwen lijkt meer op de jaren zestig,” zei Citino. “Maar wij denken dat beide baanbrekende veranderingen in de Amerikaanse samenleving in belangrijke mate terug te voeren zijn op de Tweede Wereldoorlog.”

Andere tentoonstellingen op het tweede niveau zijn onder meer blikken op de processen tegen oorlogsmisdaden in Neurenberg, de naoorlogse opkomst van de Verenigde Staten als supermacht in de wereld en de vorming van internationale allianties bedoeld om de vrede te handhaven en te waken tegen de opkomst van andere wereldwijde bedreigingen voor de vrijheid.

“We praten over de NAVO of de Verenigde Naties, maar ik weet niet of de meeste mensen begrijpen dat dit creaties zijn, door Amerika geleide creaties, uit de oorlog”, aldus Bell. “Wat ons doel is, althans dat zou ik zeggen, is om de bezoeker een referentiekader of een lens te geven waarmee hij kan kijken naar de dingen die in de wereld gebeuren.”

De derde verdieping omvat een multi-format theater met bewegende schermen en een roterend publieksplatform met een productie van beelden en mondelinge geschiedenissen die, in de woorden van Bell, “echt een thema uiteenzet over vrijheid onder druk en de triomf van de door Amerika geleide vrijheid.”

Museumfunctionarissen zeggen dat het paviljoen de laatste permanente tentoonstelling is in het museum, dat in 2000 werd geopend als het National D-Day Museum – een project onder leiding van twee professoren en historici van de Universiteit van New Orleans, Gordon Mueller en wijlen auteur Stephen Ambrose.

Het breidde zich al snel uit en omvatte alle aspecten van de Tweede Wereldoorlog – in het buitenland en aan het thuisfront. Het is nu een belangrijke toeristische trekpleister in New Orleans en een herkenningspunt in de binnenstad, vlakbij de rivier de Mississippi, met als hoogtepunt de ‘Canopy of Peace’, een slanke, driepuntige vlakte van staal en glasvezel die ongeveer 46 meter boven de campus wordt gehouden door torens van staal.

Het Bevrijdingspaviljoen is het nieuwste voorbeeld van het werk van het museum om het bewustzijn van de oorlog en de nasleep ervan te behouden terwijl de generatie die de oorlog heeft meegemaakt uitsterft – en terwijl de Baby Boom-generatie die met de kennis ervan is grootgebracht op hoge leeftijd komt.

“De Tweede Wereldoorlog ligt net zo dicht bij de Burgeroorlog als bij ons. Het is lang geleden in mensenlevens, en vooral in onze door media doordrenkte cultuur. Een week lijkt een jaar en 80 jaar lijkt vijf eeuwen”, aldus Citino. “Ik denk dat het museum zich al lang geleden heeft gerealiseerd dat het een verantwoordelijkheid heeft om de herinnering aan deze oorlog, de prestatie van die generatie levend te houden. En dat is precies waar het Bevrijdingspaviljoen het over gaat hebben.”