In de gevangenis wordt de Biënnale van Venetië in Vaticaanstad gehouden
Een vrouwengevangenis is de locatie van een meeslepende kunsttentoonstelling vanuit het Vaticaan op de 60e Biënnale van Venetië, een onwaarschijnlijke locatie die volgens de curator een ‘boodschap op zich’ is.
Weg van de schijnwerpers en de drukte van de prestigieuze internationale kunstbeurs, herbergt het voormalige klooster op het eiland Giudecca in de lagune van Venetië de tentoonstelling ‘With my Eyes’, waarin het dagelijkse leven van de gevangenen wordt bekeken aan de hand van het werk van 10 verschillende Artists.now huisvest nu vrouwen die lange straffen uitzitten.
Maar tijdens de Biënnale van dit jaar is het de thuisbasis van de tentoonstelling ‘With my Eyes’, waarin het dagelijkse leven van de gevangenen wordt bekeken aan de hand van het werk van tien verschillende kunstenaars.
De toon op de buitengevel van de gevangenis wordt gezet door een imposant schilderij van de zolen van twee blote voeten met een ruwe huid van de Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan.
“Het ging er niet om de gevangenis in een alledaagse tentoonstellingsruimte te veranderen, maar om kunstenaars te betrekken bij artistiek en relationeel werk met vrouwelijke gevangenen”, zegt curator Bruno Racine.
De uitgenodigde kunstenaars waren “verenigd door een geweten van de context en de bereidheid om deel te nemen aan een unieke artistieke en menselijke ervaring”, zei hij.
“We moesten een concept vinden, een plek die een boodschap op zichzelf was” voor de show van het Vaticaan.
Paus Franciscus, die herhaaldelijk de zaak van gevangenen en anderen in de marge van de samenleving heeft verdedigd, is van plan de tentoonstelling te bezichtigen tijdens een bezoek aan Venetië op 21 april.
Zelfs toegang krijgen tot de show maakt deel uit van de ervaring, aangezien bezoekers aan strenge veiligheidsmaatregelen moeten voldoen, waaronder vooraf reserveren en het achterlaten van mobiele telefoons in kluisjes tijdens het bezoek.
Fotografie is niet toegestaan.
Twintig van de tachtig gevangenen nemen als gids deel aan de show, waaronder Pascale en Marcella op een recente persdag.
In een vervallen bakstenen buitengang met prikkeldraad erop zijn gedichten en boodschappen door de Libanese kunstenaar Simone Fattal op lavaplaten getranscribeerd.
“Ik zou mezelf willen isoleren, me in een bal in mijn borst willen oprollen, hier is geen pantser”, leest een van hen.
Aan het einde van de gang hangt een werk van het collectief Claire Fontaine, een doorgestreept neonoog, dat de onzichtbaarheid symboliseert en het onvermogen van de gevangenen om toegang te krijgen tot de buitenwereld.
Vlakbij worden rijen sla geplant in een grote tuin met kassen, een zeldzaam kijkje in het dagelijkse leven van de gevangenen.
“Dit is het deel dat ik mijn thuis noem. Hier verbouwen we de groenten en fruit die buiten worden verkocht”, aldus Marcella.
Op de binnenplaats roept een blauwe neonboodschap aan de muur de bezoekers toe: ‘Siamo con voi nella notte’ (‘Wij zijn bij jullie in de nacht’), een slogan geboren in Florence en gebruikt in Italië in de jaren zeventig ter ondersteuning van politieke gevangenen.
Het is 24 uur per dag verlicht en vanuit de cellen te zien.
Het is “een manier om vrouwen te laten zien dat ze niet alleen zijn”, zei een bewaker die toezicht hield op het bezoek.
‘Intieme verhalen’
Een korte zwart-witfilm van de Italiaanse regisseur Marco Perego toont enkele gevangenen en zijn vrouw, de Amerikaanse acteur Zoe Saldana, die het verhaal vertelt van de laatste dag van een vrouw in de gevangenis.
In een andere kamer hangen schilderijen van de gevangenen en hun dierbaren van de Franse kunstenaar Claire Tabouret, gereproduceerd op basis van familiefoto’s.
‘Ze heeft stukjes van intieme verhalen verzameld, van het leven. Hier is mijn zoon,’ zei Marcella, wijzend naar een van de schilderijen.
Aan het einde van het bezoek droeg Marcella een gedicht voor dat ze had geschreven en uitte ze haar enthousiasme over het bezoek van de paus.
“We kunnen niet wachten om hem te zien. Dit hele project is een boodschap van hoop.”