Dorp gedeeld door de grens onderhoudt onbreekbare verwantschapsbanden
Genesteld in de noordoostelijke hoek van Türkiye, langs de Zwarte Zeekust, blijft het dorp SARP ononderbroken verwantschap belichamen ondanks de aanwezigheid van politieke grenzen.
class = “cf”>
Na de afbakening van de Turks-Georgische grens in 1921 werd de eens unieke nederzetting opgesplitst in twee, SARP aan de Turkse kant en Sarpi aan de Georgische kant.
Ondanks de divisie zijn familiale banden tussen de twee partijen al meer dan een eeuw doorstaan.
De grens, getekend langs een stroom die door het dorp loopt, dwong families om onder twee verschillende vlaggen te leven. Dorpelingen vertellen tientallen jaren van scheiding, vooral tijdens het Sovjettijdperk waarin het contact bijna onmogelijk was.
Vanaf 1936 konden zelfs eerstegraads familieleden elkaar niet bezoeken zonder zeldzame en complexe machtigingen. Dat veranderde met de opening van de SARP Border Gate in 1988, een van Türkiye’s meest strategische landovergangen naar de Kaukasus en Centraal -Azië.
Yalçın çakır, de hoofdman van SARP, herinnerde zich de pijnlijke jaren van scheiding. “Tot 1936 konden mensen bijeenkomen met behulp van beperkte doorvoervergunningen. Maar daarna konden zelfs broers en zussen elkaar niet zien.” Zijn eigen familieleden – ten opzichte, tantes en neven – blijven in Sarpi.
“Tweederde van de familie Çakıroğlu is aan de Georgische kant,” merkte hij op. “Maar of het nu een begrafenis of bruiloft is, we stoppen nooit met bezoeken. Onze harten kloppen als één.”
class = “cf”>
Collega -bewoner Mükerrem Tuzcu benadrukte dat ongeveer 80 procent van degenen in SARP familieleden over de stroom hebben. “Mijn tante was aan de andere kant. Zodra de grens opende, nam ik mijn zoon en ging op bezoek. We hebben nooit onze banden verbroken.” Ze vertelde hoe ze in de jaren van gesloten grenzen haar tante naar Türkiye bracht op een speciale uitnodiging. “We huilden en omhelsden. Haar huis is zichtbaar van het mijne,” zei ze.
Bayram Ali Özşahin, een andere dorpeling, sprak over de emotionele tol van de divisie. “Er was een tijd dat zelfs wijzende naar de andere kant als een misdrijf werd beschouwd. Maar we wisten wie in welk huis leefde. Toen iemand stierf, hoorden we de kreten over de vallei en weten we precies wiens verdriet het was.”
Meer dan honderd jaar later blijven de dorpelingen van SARP en SARPI, ondanks geopolitieke verschuivingen en scheidingslittekens, de grenzen trotseren.
