De breekstenen van het Ottomaanse Rijk: een traditie van mededogen
Ottomaanse ‘breekstenen’, ontworpen voor dragers om te rusten en die een traditie van mededogen symboliseren, zijn door de eeuwen heen bewaard gebleven en vormen een stille getuige van een vervlogen tijdperk.
klasse=”cf”>
“Het zijn eenvoudig ogende gewone verhogingen waar mensen niet veel van kunnen begrijpen als ze er langs lopen. Dit zijn onderdelen van een openluchtmuseum. Je kunt ze beschouwen als straatmeubilair. Ze leven hier als een weerspiegeling van de Ottomaanse beschaving, barmhartigheid en mededogen”, legde historicus Zafer Bilgi uit, sprekend over de historische stenen.
Deze ogenschijnlijk vreemde breekstenen, gebouwd door de Ottomanen, dienden een cruciaal doel. Dragers, die zware lasten op hun rug droegen en een achterzadel gevuld met stro hadden, moesten vaak rusten.
De goederen zouden door twee personen op de rug van de portier worden geladen. Onderweg kon de portier niet rusten omdat hij geen twee mensen kon vinden om de goederen op zijn rug te laden.
Deze stenen, ongeveer 70 centimeter hoog, boden hen een plek om te zitten en op adem te komen.
Deze stenen banken, die op strategische plekken staan en meestal van marmer en verschillende andere materialen zijn gemaakt, sieren nog steeds de straten van Istanbul.
klasse = “cf”>
Bilgi benadrukte verder hun historische betekenis en zei: “In het Ottomaanse Rijk had de beschaving zenuwuiteinden die zich uitstrekten tot de samenleving. Een van de zenuwuiteinden zijn de fijne details die op de stenen leven als een indicator van genade en mededogen. Sommige van deze details zijn breekstenen of dragerstenen die aan het begin van de hellingen zijn geplaatst.”
Tijdens het beklimmen van de steile hellingen rond Istanbul kwamen dragers op kritieke punten gebroken stenen tegen.
Tegenwoordig zijn deze stenen meer dan historische artefacten, maar een herinnering aan medeleven met de hedendaagse samenleving, merkte Bilgi op.
“We drijven af naar een maatschappij die ver verwijderd is van mededogen.”
Bilgi zei dat er geen plek was om de steen van de portier neer te leggen terwijl hij vanuit Eminönü naar boven ging en zei: “Ze bouwden een richel op de hoek van de moskee waar de helling steil is. Laat hem zijn tas daar neerleggen en rusten.’
“Vanuit het perspectief van vandaag proberen de mensen daar deze richel te scheren en recht te trekken omdat het er krom uitziet, of ze bedekken de waterbakken die voor duiven in moskeeën zijn gemaakt omdat er water op mensen spat. Het heeft te maken met verschillen in esthetisch perspectief.”
“We hebben grote behoefte aan die meelevende blik van de brekers en de dragers.”
