Vrouwen laten mozaïeken herleven in het oude Sardis
De vloermozaïeken van een bijna 2000 jaar oud bouwwerk, dat wordt beschouwd als de grootste synagoge uit de oudheid en dat zich bevindt in Sardis, de oude hoofdstad van Lydië, de eerste beschaving die munten sloeg, worden momenteel door vrouwen uit een plattelandswijk in de regio in hun oorspronkelijke staat hersteld.
klasse=”cf”>
Archeologische opgravingen en restauratiewerkzaamheden in Sardis, gelegen in het district Salihli in de westelijke provincie Manisa, begonnen ongeveer 120 jaar geleden en worden voortgezet onder leiding van professor Nick Cahill van de Universiteit van Wisconsin in de Verenigde Staten.
Sardis dateert uit de 13e eeuw voor Christus en herbergt vele bouwwerken en artefacten van verschillende beschavingen.
Bezoekers van Sardis hebben de mogelijkheid om grafheuvels uit de Lydische tijd, de Tempel van Artemis uit de tijd van de polytheïstische godsdiensten, de grootste geregistreerde synagoge uit de oudheid, de kerk die genoemd wordt in het Evangelie van Johannes en de ruïnes van een monumentaal badhuis en gymnasium uit de Romeinse tijd te bezichtigen.
De synagoge is een van de bouwwerken die de rijkdom van het religieuze toerisme in de regio benadrukt.
Ook de Sardis-synagoge, die drie jaar geleden werd overdekt en waar vorig jaar de grondrenovatiewerkzaamheden begonnen, trekt de aandacht met zijn mozaïeken op de grond.
klasse=”cf”>
Negen vrouwen die in de wijk Sart, vlak bij de oude stad, wonen, pakken belangrijke taken op om de beschadigde mozaïeken te restaureren tijdens de werkzaamheden die drie jaar geleden zijn begonnen.
De mozaïeken worden in hun oorspronkelijke staat hersteld en vervolgens zorgvuldig opnieuw geïnstalleerd door vrouwen die speciaal zijn opgeleid op dit gebied.
Cahill verklaarde dat de synagoge die in 1963 in Sardis werd ontdekt, de grootste synagoge uit de oudheid is en dat er al drie jaar wordt gewerkt aan het herstellen van de beschadigde of ontbrekende mozaïeken op de vloer.
Cahill benadrukte dat ze de mozaïeken vernieuwden met natuursteen uit verschillende delen van Turkije, in kleuren die trouw blijven aan het origineel. Volgens hem zijn vrouwen experts in dit werk, dat grote zorg vereist, en dat ze de patronen feilloos weergeven.
Cahill zei dat ze met ervaren en opgeleide lokale mensen werken bij de restauratie van de mozaïeken: “Ze zijn al drie jaar bezig met deze restauratie en we vullen de gaten op met nieuwe mozaïekstenen. De patronen zullen in de toekomst beter te zien zijn.”
Sevinç Akçayım, een van de arbeiders op het veld, legde uit dat ze samen met haar dochter en buren werkt.
klasse=”cf”>
Akçayım merkte op dat deze baan hen een inkomen biedt en zei: “We raken de geschiedenis aan. Als we oud worden, zullen onze kinderen hier komen en zeggen: ‘Onze moeders en tantes raakten deze plek aan.’ We zijn blij om de geschiedenis tot leven te brengen. We zijn erg blij als we een mozaïek maken. Het is leuk om een werk tot leven te brengen.”
