Vibe Istanbul is een liefdesbrief aan de elektronische underground van de stad

Vibe Istanbul is een liefdesbrief aan de elektronische underground van de stad

De zoektocht naar vrijheid op Istanbul’s Dance Floors heeft zijn weg gevonden naar het grote scherm als “Vibe Istanbul”, een documentaire die de elektronische muziekevolutie van de stad volgt van rokerige kelders tot Global Acclaim, debuteerden op het Istanbul Film Festival, georganiseerd door İksv bij de iconische Beyoğlu Sineması in het ̇stiklal Avenue.

class = “cf”>

Geregisseerd door Saeed Nasiri en Nafise Motlagh, en verteld door de Turkse radiolegende İzzet Öz, vangt de film de rauwe, ongefilterde energie van een scène die weigerde ondergronds te blijven.

Deels mondelinge geschiedenis, deels cultureel manifest, sfeer Istanbul volgt de voetstappen van baanbrekende DJ’s en producenten in een beweging – en Istanbul in een van de kloppende harten.

De documentaire trekt namen samen die het geluid hebben gevormd: Mehmet Cavcı, Mercan Dede, Murat Uncuoğlu, Birol Giray, Mahmut Orhan, Dubfire en zelfs internationaal icoon Boris Brejcha.

De film duikt in meer dan vier decennia van Sonic Resistance en traceerde hoe jongeren na de jaren zeventig in Türkiye muziek en nachtleven gebruikten om terug te dringen tegen een rigide wereld, hun eigen ruimte te creëren-luid, laat en unapologically gratis.

“Dit is een eerbetoon aan diegenen die hun vrijheid hebben gevonden,” zei Nasiri na de première. “Als iemand die hier 20 jaar woont, zie ik deze film als een liefdesbrief aan Istanbul.”

class = “cf”>

De kinderen willen techno

De documentaire begint met het verkennen van de honger van de stad naar iets nieuwe, baanbrekende locaties, zoals 14, 19 en 20, krijgen exponentieel grip, waardoor de weg wordt vrijgemaakt voor 2019.

Club 2019-Een cultureel fenomeen in Maslak, gebouwd uit een autokerkhof die rechtstreeks uit een Mad Max-film kijkt-wordt in de film onderzocht door nooit-geziene archiefbeelden van zijn iconische nachten die vele primeurs in de Istanbul-scene introduceerden.

Het was een ontsnappingsluik uit de realiteit waar sociale klasse er niet toe deed. Namen deden niet uit. Het enige dat telde was de muziek – en hoe het je deed verhuizen.

Voor een relatief korte tijd werkte het. Maar in de vroege jaren 90 sloot 2019 zijn deuren.

Toch was de vonk gevangen. Het team achter de locatie lanceerde Radio 2019, het eerste 24/7 techno -station van het land, waardoor het momentum levend bleef totdat het festivalcircuit het signaal heeft opgehaald.

En toen het deed, bracht het de wereld ermee – pillen, tiesto, Armin van Buuren onder vele anderen – allemaal getrokken door een menigte die wist hoe hij van luide muziek kon houden.

Eenheid door turbulente tijden

class = “cf”>

Maar sfeer Istanbul blijft niet in de gloed van de stroboscooplichten. Het confronteert ook de pauzes in het ritme.

Een terugkerend thema in de documentaire is de cyclus van opkomst, val en opwekkingen.

Terreuraanvallen in Türkiye, met name de Reina die in 2017 schiet, wierp een schaduw over de nachtclubscène. Terwijl de regio bestulde – sancties in Iran en de burgeroorlog in Syrië – werd Istanbul voor velen een thuis. Met migratie kwam een ​​kruisbestuiving van geluid, cultuur en identiteit.

Motlagh weet die verplaatsing intiem. Ze verhuisde naar Istanbul vanuit Iran in de vroege dagen van de islamitische revolutie. Voor haar was muziek een manier om erbij te vinden en hoop te vinden. “Als je iets moeilijks doormaakt, is het enige dat helpt hoop te hebben voor de toekomst,” zei ze na het bekijken van de film.

Over de hele wereld dansen, had ze nog nooit de diversiteit van leeftijd, achtergrond en levensstijl gezien zoals die van Istanbul, die haar inspireerde om samen te werken met Nasiri.

class = “cf”>

“De solidariteit in Istanbul bestaat nergens anders. Je bent hier nooit alleen,” zei Nasiri. “Omdat het begon als een solidariteitsbeweging in de jaren 80 … en dat is wat we vandaag nodig hebben.”

Hoewel prominente namen nog steeds op grotere locaties optreden, pulseert de elektronische muziekscene van Istanbul tegenwoordig door kleinere, vluchtige clubs – ruimtes die een sfeer vangen, en dan ergens nieuw uit of opnieuw uitvinden.

Zoals sfeer Istanbul suggereert, kan de elektronische muziekscene van de stad in een oogwenk nostalgie worden. Misschien ligt de schoonheid ervan precies in die vergankelijkheid.