Met probeert grandioze opera voor het hedendaagse tijdperk
“Aida” heeft de opera voor een lange belichaming op zijn meest extravagante belichaamde; Denk aan ingrijpende sets, luxueuze kostuums en zelfs real-live paarden, een ervaring die bedoeld is om het publiek te transfixeren met grandeur.
class = “cf”>
Een geliefde versie van die schaal heeft de Met meer dan drie decennia geholpen, dus het was een grote volgorde, dus een nieuwe productie van “Aida”, een verhaal van liefde, oorlog en loyaliteit die zich afspeelde in het oude Egypte.
“Omdat Aida zo groot en zo duur is … Ik voelde daar zeker de druk van,” vertelde regisseur Michael Mayer aan AFP in een recent interview met zijn productie die deze maand in première ging, en voegde eraan toe dat “ik wist dat er publiek was die wilden Het grote spektakel. “
Verdi’s “Aida” is ook al lang te maken met kritiek op het oriëntalisme, dat het een exotisch, reductief beeld van Egypte biedt door een andere westerse lens.
Adres die een van de taken van Mayer was – om “zelfs op een zachte manier te erkennen, het soort imperialisme en kolonialisme geassocieerd met een soort fetisjisatie van het oude Egypte”, vertelde hij AFP.
“Als je kijkt naar de geschiedenis van Grand Opera, zie je veel opera’s die zich afspelen op exotische locaties,” zei hij, onder verwijzing naar “Aida” samen met “Madama Butterfly”, Set in Japan en “Turandot” China, als uitstekende voorbeelden.
class = “cf”>
“Er is het gevoel dat die culturen fetisjed kunnen worden. We waarderen de schoonheid van hen, maar in de moderne tijd denk ik dat we ons allemaal veel meer bewust zijn van oriëntalisme en kolonialisme en imperialisme en het idee dat deze culturen uit elkaar zijn genomen en Her herschikt – en mogelijk ongepast, “zei Mayer.
“En ik denk dat het hedendaagse publiek niet gewoon de haak, lijn en zinklood zal doorslikken, zonder een soort erkenning dat er een complexiteit is.”
‘Fris en nieuw’
Mainstream critici van de nieuwe productie zijn, nou ja, kritisch maar het vernieuwen van een pijler van traditionele opera is een delicaat evenwicht, zei Mayer.
En een deel van dat evenwicht is de grens tussen het bereiken van nieuwe operagoeters en het bevredigen van de oude garde of, hoe een traditionele opera voor een eigentijdse tijdperk te vernieuwen, zonder te verliezen wat het in het begin had aanbeden.
En bovendien moet het blijvende kracht hebben, een nietje van het repertoire dat het publiek kan verzadigen voor de komende seizoenen.
De benadering van Mayer van het stuk houdt in dat het wordt gepresenteerd door de ogen van een team van archeologen die een oud graf ontgraven, voordat het verhaal van met sterren gekruiste minnaars, strijdende rijken en verraad zich in volle kleur ontvouwt.
class = “cf”>
Op een gegeven moment worden de archeologen gezien die het graf van zijn schatten plunderen, een herinnering aan de koloniale context.
“Ik heb het gevoel dat mijn taak was om het prachtige spektakel te kunnen leveren dat publiek dat van dat houdt over ‘Aida’ zou kunnen krijgen”, zei hij, terwijl hij ook streefde om “het te contextualiseren”.
“Mijn droom is dat ik iedereen genoeg kan geven dat het hen zal aanzetten, misschien voor het eerst”, zei Mayer, een directeur die naast werken in Opera lang aan Broadway heeft gewerkt.
“Ik heb het gevoel dat als iemand voor het eerst naar de opera komt, en ze deze ‘Aida’ zien, en ze zijn als: ‘Oh mijn god, dat is als een Broadway -show op Crack, ik kan niet wachten Kom terug ‘ – dan voel ik me als missie volbracht,’ zei hij.
class = “cf”>
Het vastleggen van de harten van dat publiek is van vitaal belang voor de kunst en de bottom line van instellingen zoals de Met.
“De toekomst van de opera in Amerika is echt in handen van de jongeren,” zei Mayer.
“Ze moeten het gevoel hebben dat ze iets fris en nieuws zien,” vervolgde hij, “en niet hun angst leven, namelijk dat ze een museumstuk gaan zien dat niets tegen hen te zeggen heeft en niets heeft om te zeggen tot het moment dat we erin zitten. “
