Kabuki-ster bewijst grootheid buiten Danjuro-lijn
Danjuro Ichikawa, een van de grootste sterren van het Japanse Kabuki-theater, is op het podium een virtuoos in het wisselen van rollen.
klasse=”cf”>
In zijn nieuwste productie speelt hij 13 rollen, waaronder een prinses, een sushichef en een vos. Hij strompelt van het podium af als een zwakke oude man, om vervolgens even later weer op te springen als een felle krijger. Hij raakt betrokken bij een paar zwaardgevechten, sterft meer dan eens tragisch en vliegt op draden.
Buiten het podium vraagt hij zich af of het tijd is om de vaak rigide rol van een Kabuki-ster te veranderen.
De 13e man die de naam Danjuro Ichikawa draagt, een naam die al meer dan 300 jaar van generatie op generatie door Kabuki-sterren wordt doorgegeven. Hij is een begrip in Japan en verschijnt in advertenties, films en tv-programma’s.
Kabuki, een theatertraditie voor alleen mannen die muziek, dans en acrobatiek combineert, blijft populair, maar Danjuro geeft toe dat het niet helemaal past bij de moderne smaak. Publiek dat gewend is aan TikTok-video’s en streaming heeft niet altijd geduld voor vier uur durende voorstellingen in archaïsch formeel Japans. De beperkingen op sociale afstand tijdens de pandemie troffen de theaters hard, en het publiek komt nog steeds terug.
Danjuro heeft geprobeerd Kabuki te moderniseren in “Hoshiawase Jusandan,” in het Kabukiza Theater in Tokio tot en met 24 juli, door langere scènes te schrappen en sommige dialogen te moderniseren.
“Traditionele cultuur is misschien moeilijk te volgen en vermoeiend, maar ik hoop dat mensen plezier zullen hebben. De actie gaat snel omdat ik één persoon ben die 13 rollen speelt,” vertelde Danjuro aan The Associated Press.
klasse=”cf”>
Dapper en gebruind, Danjuro, 46, kan ontwapenend speels zijn voor een beroemde artiest. Te midden van discussies over de toekomst van live performance, poseerde hij dapper voor foto’s, waarbij hij de soort pose aannam die je zou zien op de romantische lead van een mangastripboek.
De theaterstijl, die uitsluitend door mannen wordt opgevoerd, kan zeer conservatief zijn, maar behoudt toch veel van de tradities die aan het hof van Edo gangbaar zijn.
De Danjuro van vandaag nam in 2022 de naam aan, nadat hij en alle voorgaande Danjuros dezelfde namen hadden gehad: Shinnosuke en daarna Ebizo.
De training begint al in zijn kindertijd. Toen hij 20 was en voor het eerst het podium op zou gaan als monnik Benkei — een rol die zijn vader, grootvader en alle Danjuros vóór hem beroemd hadden gemaakt — was de druk zo groot dat hij wegliep en de nacht slapend in het park doorbracht. Hij was wel op tijd terug voor de show.
De huidige Danjuro kreeg de naam van zijn vader, Danjuro XII, die in 2013 op 66-jarige leeftijd overleed aan leukemie.
De dood kostte hem zowel een geliefde ouder als een leraar die hij hard nodig had. Op 35-jarige leeftijd was hij nog steeds een beginneling volgens Kabuki-normen, een kunstvorm waarin prachtige maagden vaak worden gespeeld door tachtigjarige meesters. Hij moest zich wenden tot ooms en veteranen uit andere families om het vak te leren, waarbij hij kritiek van leeftijdsgenoten en zelfs familie trotseerde die zeiden dat alleen een Danjuro een andere Danjuro kon onderwijzen.
klasse=”cf”>
Maar tegenwoordig beweren critici dat de 13e Danjuro zijn naam eer aan doet.
Ondanks de sterke binding van de kunst met de traditie, zegt Danjuro, bevatten Kabuki-verhalen universele emoties waarmee jongeren en buitenlanders die nieuw zijn in het genre zich kunnen identificeren.
In “Hoshiawase Jusandan” speelt hij een vos die zich vermomt als krijger om een hofdanser te besluipen die een trommel draagt die is gemaakt van de huid van zijn ouders.
klasse=”cf”>
Op het hoogtepunt geeft een genadige samoerai de vos de trommel, en Danjuro vliegt op draden weg. Hij stuitert vrolijk over de menigte naar de balkonstoelen op de derde verdieping, begeleid door trommels, fluit en zang.
Het opzichtige, enigszins gedateerde effect zou kunnen lijken op iets uit een circus, maar het verkoopt een ontroerend tafereel dat de menselijke dwaasheid van oorlog en wraak contrasteert met de eenvoudige liefde die een dier toont.
Ondanks al zijn zorgen vertrouwt Danjuro erop dat de kracht van menselijke prestaties zal blijven bestaan.
Hij leidt zijn zoon Shinnosuke op om zijn plaats in te nemen en zorgt voor zijn gezondheid, zodat toekomstige generaties Shinnosukes de kans krijgen om hun voorouder te leren kennen.
Op een dag zal Shinnosuke Ebizo worden, en later Danjuro XIV.
“Je moet leven,” zei Danjuro. “Dat is mijn verantwoordelijkheid.”
