Een historisch feest in Villa San Michele
Florence biedt een keur aan eetgelegenheden, maar genieten van uitzonderlijk eten op een historische locatie als Villa San Michele, met een erfgoed dat dateert uit de zes eeuwen, maakt van uw maaltijd een onvergetelijke culinaire ervaring, vergelijkbaar met wat u zou vinden bij La Loggia.
klasse=”cf”>
Bent u klaar om een onvergetelijk eetavontuur te beleven in een historisch 15e-eeuws klooster, gelegen op een serene, beboste heuvel net onder het oude dorp Fiesole, op slechts 8 kilometer van het stadscentrum van Florence? Welkom bij Villa San Michele, een Belmond-hotel. Als u door de gevel loopt, geïnspireerd door Michelangelo, wordt u verwelkomd door de weelderige omgeving waar Leonardo da Vinci voor het eerst experimenteerde met vliegen, een verzameling moderne en klassieke kunst, een prachtig uitzicht over Florence en het restaurant La Loggia, dat een buitengewone eetervaring belooft te midden van deze opmerkelijke omgeving. Maar voordat we ons verdiepen in de culinaire hoogstandjes, laten we de fascinerende geschiedenis van dit prachtige gebouw verkennen.
Het verhaal van Villa San Michele begon in de vroege jaren van de 15e eeuw, toen de welwillende familie Davanzati deze legendarische plek toevertrouwde aan een orde van Franciscanen. Het vijftiende-eeuwse Florence was vol met handelaren, bankiers, kunstenaars en een diepe spiritualiteit. Het was gebruikelijk dat adellijke families religieuze gebouwen en ondernemingen financierden. Zo ontstond het “Convento di San Michele alla Doccia”, gefinancierd door een van de meest vooraanstaande en machtige Florentijnse dynastieën, de Davanzatis.
De tweede helft van de 16e eeuw zag een bloeiende creativiteit in Florence, met veel kunstenaars en architecten die betrokken waren bij paleisachtige projecten voor de groothertog van Toscane, Cosimo I de’ Medici. Het was in deze esthetische sfeer dat La Doccia’s grootste weldoener, Messer Giovanni di Bartolomeo de’ Davanzati, in 1596 begon met het verfraaien van het klooster. Hij gaf de invloedrijke architect Santi di Tito de opdracht om de ontwerpen te ontwikkelen. Dit was di Tito’s laatste grote werk, dat zijn passie voor Toscaans klassisme, nauwkeurig tekenwerk en harmonieuze balans liet zien. Zijn sierlijke façade en loggia werden voltooid in de herfst van 1600.
klasse=”cf”>
Verschillende kunstenaars werden ingehuurd voor de werken, waaronder de kerk, die in 1604 werd voltooid. Het Laatste Avondmaal, geschilderd door Nicodemo Ferrucci, is er een van en is nog steeds een hoogtepunt van het pand. Onder de refter werd een kelder uitgehouwen uit de rotsachtige grond, waar de monniken voedsel bewaarden. Deze bestaat nog steeds, samen met een bakstenen broodoven die pas onlangs is opgegraven in de keuken van het hotel. Het klooster werd verkocht aan de Florentijnse edelman Francesco Frosini Martinucci, die ermee instemde de kerk te behouden als een plaats van aanbidding voor de parochianen van Fiesole.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte de villa zwaar beschadigd. In 1950 kocht de Fransman Lucien Tessier het als privéwoning. In 1982 kocht Orient Express (in 2014 omgedoopt tot Belmond) Villa San Michele en het omliggende land. Dit leidde tot een andere uitgebreide renovatie, ditmaal met medewerking van de Florence Fine Arts Authority. Een van de belangrijkste Italiaanse landschapsarchitecten van de 20e eeuw, Pietro Porcinai, kreeg de opdracht om de hoofdtuinen opnieuw te ontwerpen.
klasse=”cf”>
Hun toewijding aan het behouden en tentoonstellen van moderne kunst naast historische werken benadrukt hun indrukwekkende en eclectische perspectief. Bijvoorbeeld, de installatie Window & Ladder van de Argentijnse conceptuele kunstenaar Leandro Erlich is de uitnodigende nieuwsgierigheid in de tuinen, het werk bestaat uit een ladder die zich uitstrekt naar de lucht; bovenaan omlijst een hangend raam het prachtige landschap. Perceptie is een sleutelelement van het werk van de kunstenaars, het grootschalige werk daagt uit en manipuleert het concept van de kijker van de realiteit.
Laten we ons nu concentreren op het eten. Het is tijd om plaats te nemen aan een van de acht tafels die in de lengte onder de gewelfde plafonds zijn opgesteld, met een weids uitzicht over de stad, en het elegante en attente personeel de tijd te geven om voor u te zorgen. Alessandro Cozzolino, chef-kok van La Loggia, werd geboren in Caserta, 32 kilometer ten noorden van Napels, in de vlakke landbouwvlakten van Campanië. Hij werd verliefd op eten toen hij zijn moeder en grootmoeder zondagse lunches zag koken en transformeerde dit in een droom om chef-kok te worden. Op 14-jarige leeftijd schreef hij zich in aan de catering- en hotelschool in Cassino, vlak bij Rome, waar hij vijf jaar studeerde.
klasse=”cf”>
Chef Cozzolino legt zijn culinaire filosofie uit als: “Mijn grootste wens is om alledaagse ingrediënten om te zetten in onvergetelijke smaken voor mijn gasten.” De keuken gebruikt ingrediënten, met name die welke duurzaam zijn verkregen, doordrenkt met de balans van smaken uit de kindertijd van de chef en wereldwijde ervaringen, wat resulteert in voortreffelijke gerechten. Voor 2024 heeft de chef drie verschillende proeverijmenu’s samengesteld waar gasten van kunnen genieten. Elk van de proeverijmenu’s van La Loggia is samengesteld met respect voor niet alleen de fijne balans van ingrediënten, maar ook voor de voedingsstoffen die erin zitten – een resultaat van Alessandro’s voortdurende studie van voedingsbiologie.
Sensualità wordt beschreven als “een op groenten gericht menu dat de nadruk legt op verteerbaarheid, met uitsluitend Toscaanse ingrediënten, voornamelijk plantaardige eiwitten, en waarbij lokale producenten worden geëerd.” Sfumatute is een zeevruchtenmenu dat “de voortdurende evolutie van de Florentijnse keuken onderzoekt en smaken van het Medici-tijdperk tot nu opnieuw interpreteert.” Legami is “een menu dat mijn persoonlijke culinaire reis weerspiegelt,” aldus chef-kok Cozzolino. Als u met anderen dineert, is het raadzaam om twee verschillende menu’s te bestellen, zoals wij deden, om de algehele ervaring te verbeteren.
Het voorgerecht van het Sfumatute-menu dat ik koos was panzanella. Dit traditionele Toscaanse gerecht, een salade van geweekt oud brood met tomaten, uien en basilicum, aangemaakt met olijfolie en azijn, kreeg van de chef een frisse draai met de toevoeging van yellowtail amberjack. Het brood was knapperig, de tomaten waren in gelei veranderd en sherryazijn werd gebruikt om de zuurgraad van de salade aan te passen. Een ander gedenkwaardig gerecht was de Carnaroli-risotto van het Legami-menu, die werd bereid met geroosterde capia-pepers en venkelolie, wat een krachtige smaak opleverde. Het menu bevatte ook agnolotti gevuld met schorpioenvis en burrata; cacciucco, een Italiaanse stoofpot met roze garnalen en inktvis; en de specialiteit van de dag, rode mul, geserveerd met wortelen, galangal (een wortelkruid dat lijkt op gember) en mimosasaus. De aanpak van chef-kok Alessandro Cozzolino, die de natuurlijke smaken van de ingrediënten benadrukt zonder hun essentie te veranderen, is behoorlijk indrukwekkend. Daarnaast moeten we zeker de successen van de sommelier van het restaurant op het gebied van wijncombinaties benadrukken.
