De majesteit van het Ayanis-fort wordt onthuld met zijn muren
In de oostelijke provincie Van’s Tuşba-district wordt de majesteit van het Ayanis-fort uit het Urartiaanse tijdperk steeds duidelijker dankzij de muren die tijdens voortdurende opgravingen zijn opgegraven.
klasse = “cf”>
Het fort, gebouwd door de Urartiaanse koning Rusa II op een heuvel met uitzicht op het Van-meer in Tuşba en eeuwenlang bewaard gebleven met zijn ornamenten, lemen muren en steengravures, is een van de mooiste bouwwerken van het Urartiaanse koninkrijk.
Al 37 jaar lang zijn er graafwerkzaamheden gaande om de vestingmuren bloot te leggen. Dit jaar werden drie bronzen schilden en één bronzen helm gevonden, gewijd aan de ‘oppergod’ Haldi van de Urartiërs.
Onder leiding van professor Mehmet Işıklı, faculteitslid van de afdeling Archeologie van de Universiteit van Atatürk, en uitgevoerd met een team van antropologen, archeologen, stadsplanners, kunsthistorici en restaurateurs, hebben de opgravingen ook tot doel de buitenmuren van het fort bloot te leggen.
In het zuidoostelijke deel van het fort, waar het werk op gericht is, onthulden de muren die voor het eerst aan het licht kwamen dat de Urartiërs vaak in elkaar grijpende stenen gebruikten om mogelijk wegglijden tijdens aardbevingen te voorkomen. Het doel van de lopende graafwerkzaamheden is om de muren volledig bloot te leggen en de pracht van het fort te benadrukken.
Işıklı zei dat het werk aan het Ayanis-fort wordt voortgezet in het kader van het Legacy for the Future-project van het Ministerie van Cultuur en Toerisme. Hij merkte op dat de bevindingen die in het fort werden ontdekt, nieuwe en belangrijke informatie verschaffen over de geschiedenis van Urart. Hij verklaarde dat ze proberen de vestingmuren die in voorgaande jaren gedeeltelijk blootgelegd waren, met een zorgvuldige schoonmaakinspanning in hun vroegere majestueuze uiterlijk te herstellen.
klasse = “cf”>
Işıklı legde uit dat de opgravingen, die in juli begonnen, vijf maanden onafgebroken zijn doorgegaan, en voegde eraan toe: “Dit jaar werd een 200 meter lang deel van de citadel (bovenstad) van de stad geopend, samen met het gesteente. In de oost- en noordmuur werden grote, onregelmatige stenen gebruikt, terwijl we in de zuidmuur en de monumentale poort een heel andere techniek aantroffen die misschien wel het toppunt van Urartiaans steenvakmanschap vertegenwoordigt. De muren worden overal vakkundig vervaardigd en op het gesteente geplaatst. De mate van precisie in het gesteente onthult de opmerkelijke vaardigheid van de Urartische steenhouwers. Om deze reden kregen de Urartiërs de titel ‘meesters van stenen.’”
Işıklı merkte op dat de stadsmuren grotendeels bewaard zijn gebleven en voegde eraan toe: “In dit opzicht kunnen we zeggen dat de best bewaarde monumentale Urartiaanse muren ter wereld hier zijn. Het is zelfs bewonderenswaardig dat een stuk van vijf meter van de zuidmuur volledig intact is. Bij de opgravingen die volgend seizoen doorgaan, is het de bedoeling dat ook de resterende stadsmuren blootgelegd zullen worden en dat bepaalde delen volledig gerestaureerd en opengesteld zullen worden voor toerisme. Het opgravingshuis dat door ons gouverneurskantoor ter beschikking werd gesteld, is van cruciaal belang geweest voor onze inspanningen om dit stadium te bereiken.”
‘Ze hebben de stenen in elkaar grijpend’
klasse = “cf”>
İlhan Özgür, een masterstudent aan de afdeling Archeologie van de Atatürk Universiteit, merkte ook op dat de opgravingen bij het fort, uitgevoerd in de afgelopen 37 jaar, talloze artefacten hebben opgeleverd die aanzienlijk hebben bijgedragen aan het vakgebied van de archeologie.
Özgür legde uit dat de muren voornamelijk op gesteente waren gebouwd en zei: “Ons doel is om de voortzetting van de muren rond het fort te onthullen en de majesteit ervan te laten zien. Wij hebben hiervoor onze plannen gemaakt en onze opgravingen gaan met enthousiasme door. We leggen de verbinding van de muren met het gesteente bloot. Het vakmanschap in de basaltstenen die in de muren zijn gebruikt, valt op. Dit vakmanschap is zo ingewikkeld dat het zelfs vandaag de dag een uitdaging zou zijn om het te repliceren. Ze wilden het op een zeer majestueuze manier bouwen. Om de weerstand tegen aardbevingen te vergroten, gebruikten ze in elkaar grijpende stenen, die de stenen met elkaar verbonden, en bouwden vervolgens een muur van lemen baksteen van 17 tot 18 meter bovenop deze fundering.”
