De Chinese fabriekseigenaren van de tweede generatie gaan digitaal
Robyn Qiu is te zien tijdens een videostreaming in de fabriek voor metalen onderdelen van Qiu in Nantong, in de oostelijke Chinese provincie Jiangsu, op 27 september 2024.
Gekleed in een smetteloos wit gebreid topje vormde Robyn Qiu een onconventioneel figuur in de stoffige, hangarachtige metaalwarenfabriek van haar ouders in het oosten van China, terwijl ze opgewonden gebaarde terwijl een assistent haar filmde op een smartphone.
klasse = “cf”>
De 29-jarige is een van de vele fabriekseigenaren van de tweede generatie die strijden om de productiesector van het land naar een hoger niveau te tillen, waarbij digitale vaardigheden worden ingezet tegen de stijgende kosten en geopolitieke spanningen die klanten naar het buitenland drijven.
Toen Qiu nog een kind was, moedigden haar ouders haar aan om te streven naar een kantoorbaan, ver weg van het stof en het lawaai van de fabrieksvloer.
Maar na jarenlang in de consultancy te hebben gewerkt, voelt de aan Yale opgeleide Qiu nu dat ze “een zeer sterke verantwoordelijkheid heeft om iets terug te geven aan de productie.”
Qiu heeft een marketingbedrijf opgezet dat fabrieken rechtstreeks verbindt met een buitenlands publiek, via video’s op Instagram en TikTok, die in China alleen toegankelijk zijn via een VPN.
Het staat in schril contrast met de manier waarop eerdere generaties zaken deden, vaak met veel tussenpersonen en overgeleverd aan de genade van grote kopers.
In haar video’s spreekt een vrolijke Qiu vloeiend Engels, terwijl ze vertelt terwijl ze straatsnacks koopt in Shanghai of de belangrijkste productiezones van China opsomt terwijl ze langs de lopende band van een fabriek loopt.
klasse = “cf”>
Qiu’s ouders, die de fabriek in de jaren negentig oprichtten, maakten deel uit van een enorme golf van ondernemerschap die de eerste decennia van China’s hervormingen en openstelling markeerde, toen het land transformeerde tot de fabriek van de wereld en uiteindelijk tot de op een na grootste economie.
Stijgende lonen in China en geopolitieke spanningen met handelspartners, waaronder de Verenigde Staten, hebben alternatieve locaties zoals Cambodja en Bangladesh echter steeds aantrekkelijker gemaakt voor klanten.
De Qius verloren in de jaren 2010 grote klanten nadat ze een aanbod hadden afgewezen om hun productie naar Cambodja te verplaatsen.
De zwakke binnenlandse vraag van de afgelopen jaren heeft verder op de sector gedrukt, waarbij de officiële index van de fabrieksactiviteit in China sinds mei voor vijf maanden op rij is gekrompen.
De Qius hebben zich aangepast. Ze hebben onlangs geavanceerdere apparatuur aangeschaft om een groter deel van het productieproces te automatiseren.
Ze experimenteren ook met het maken van hun eigen producten, laserwaterpassen voor gebruik in de bouw, in plaats van alleen onderdelen voor klanten te maken.
Qiu zei dat de reacties op haar video’s “geweldig” waren, met meer dan 500 kopers die sinds mei dit jaar contact met haar opnamen en meer dan 150.000 gebruikers die haar Instagram-pagina volgden.
klasse = “cf”>
Haar online succes wordt weerspiegeld door andere ‘Changerdai’, de Chinese naam voor fabriekseigenaren van de tweede generatie, een toneelstuk over ‘Fuerdai’, een uitdrukking die wordt gebruikt om vaak nutteloze telgen van generatie-rijkdom te beschrijven.
De inhoud van Changerdai is zowel in binnen- als buitenland viraal gegaan, zij het soms als onbedoelde memes.
Tegenwoordig “als je aan marketing wilt doen, wil je de aandacht van mensen trekken, moet je investeren in korte video’s”, zei Qiu.