Rocklegendes zullen fans van Istanbul in vervoering brengen
Een van de baanbrekende bands in de rockmuziek, Jethro Tull, zal zijn fans in Istanbul op 23 november ontmoeten in de Volkswagen Arena.
klasse = “cf”>
Sinds de jaren zestig heeft de band talloze hits gemaakt in de rock-, folk- en progressieve genres, met Grammy-winnende muziek en meer dan 60 miljoen verkochte albums wereldwijd, wat wereldwijd miljoenen fans aantrekt.
Gedurende zijn halve eeuw lange carrière heeft Jethro Tull, onder leiding van Ian Anderson, onvergetelijke podiumoptredens afgeleverd.
Anderson’s iconische eenbenige houding tijdens het fluitspelen en zijn dynamische podiumcharisma zijn kenmerkende eigenschappen van Jethro Tull geworden.
Voorafgaand aan dit bijzondere concert in Istanbul beantwoordde Ian Anderson enkele vragen.
Wat was jouw kinderdroom?
IA: Toen ik jong was, droomde ik er nooit van om een rockster te worden of stadions te vullen. Ik wist niet eens zeker wat ik wilde worden. Misschien een geheim agent, of misschien een boer. Maar muziek sloop op de een of andere manier mijn leven binnen, bijna onuitgenodigd. Ik was niet een van die kinderen die ervan droomde een popster of voetballer te worden. Mijn dromen waren meer gegrond – of misschien gewoon doellozer. Ik werd aangetrokken door de natuur, stille ruimtes en, vreemd genoeg, de zee. Wat mij uiteindelijk boeide was de rauwe en onbeschaamde stem van de blues. Misschien was het mijn kinderdroom om iets echts te vinden, iets dat in mij resoneerde. Ik wist toen nog niet dat muziek mij die verbinding zou bieden.
Hoe is Jethro Tull bij elkaar gekomen?
IA: Oh, de formatie van Jethro Tull was niet zo groots als mensen zich misschien zouden voorstellen. We waren gewoon een groepje jonge jongens die hun geld probeerden te verdienen in smerige pubs en clubs. Eigenlijk zijn we niet eens begonnen met de naam Jethro Tull. De naam kwam later; zoals zoveel dingen in het leven was het een gelukkig toeval. Dus, hoe zijn we bij elkaar gekomen? Het was niet door een groots plan of goddelijke tussenkomst. Het was meer een product van een reeks mislukte bands. De ene band viel uit elkaar, er ontstond een andere en uiteindelijk kwam bij toeval de juiste combinatie tot stand. Eerlijk gezegd is de band ontstaan uit honger en frustratie. Maar uit die chaos ontstond iets. De fluit kwam er later bij omdat ik mezelf aanvankelijk als gitarist voorstelde. Maar nadat ik naar Clapton had geluisterd, besefte ik dat dit niet mijn pad was. Jethro Tull werd dus niet geboren uit ambitie, maar uit de noodzaak om te overleven – en misschien wel uit rebellie tegen de alledaagsheid van het leven.
klasse = “cf”>
Hoe zou je jouw muziekstijl in drie woorden omschrijven aan iemand die er nog nooit naar heeft geluisterd?
IA: Onze muziekstijl past nooit netjes in één hokje. We hebben gedanst tussen blues, rock, folk en zelfs een vleugje klassiek, voortdurend in ontwikkeling. Deze muziek biedt, net als het leven, geen gemakkelijke antwoorden. Het wil dat je nadenkt, voelt, vragen stelt – en het allerbelangrijkste: het weigert stil te staan.
klasse = “cf”>
Als u een afspeellijst zou maken met de favoriete nummers van Jethro Tull, welke zou u dan opnemen?
IA: Deze vraag is hetzelfde als aan een ouder vragen om zijn favoriete kind te kiezen! Maar als ik een lijst zou moeten maken, zou ik kiezen voor de nummers die door de jaren heen de diepste stempel hebben gedrukt. “Aqualung” zou daar zeker op staan – het is bijna een symbool van Tull geworden. Maar ‘Thick as a Brick’ zou het ook redden, want dat album vertegenwoordigt een nogal gewaagd en enigszins sluw statement. En “Locomotive Breath” – er zit een onstuitbare energie in dat nummer die het leven zelf weerspiegelt. Maar om eerlijk te zijn, deze lijst verandert met de dag, de stemming en misschien zelfs het weer. Als we elkaar gisteren hadden gesproken, had ik misschien iets anders gezegd.
Is er een concert dat je graag opnieuw zou willen beleven?
klasse = “cf”>
IA: Ah, live optredens! Ze zijn uniek, vluchtig en verdwijnen voordat je ze ten volle kunt waarderen. Er gaat een zekere magie gepaard met de energie van een live publiek, maar er schuilt ook een gevaar in. Er kan van alles misgaan en je kunt ondersteboven terechtkomen. Maar als ik maar één optreden zou moeten kiezen… zou het het Isle of Wight Festival uit 1970 zijn. Spelen voor een half miljoen mensen… het was zowel angstaanjagend als opwindend. We waren allemaal jong, vol vastberadenheid en hadden het gevoel dat we deel uitmaakten van iets dat veel groter was dan wijzelf. Het was zowel vernederend als empowerend. Muziek – en kunst in het algemeen – herinnerde ons eraan dat het het individu kan overstijgen. Maar zou ik het opnieuw beleven? Misschien een keer, ter wille van vroeger, maar ik kijk liever vooruit dan terug te blikken op het verleden. Nostalgie kan immers gevaarlijk zijn.
Wat kun je ons vertellen over je nieuwste albums, “The Zealot Gene” en “RökFlöte”?
IA: “The Zealot Gene” ontstond als reactie op de extremen en het populisme van de moderne wereld. Ik liet me inspireren door de Bijbel en onderzocht in dit album verschillende religieuze en sociale thema’s. Ondertussen weerspiegelt “RökFlöte” de echo’s van vroegere overtuigingen in de wereld van vandaag, puttend uit de Noorse mythologie. Beide albums behandelen verschillende thema’s, maar in de kern dragen ze de avontuurlijke geest en muzikale diversiteit van Jethro Tull in zich. Ik probeer mensen altijd een spiegel voor te houden in mijn muziek, en deze albums maken deel uit van die inspanning.
Kunnen fans iets speciaals verwachten tijdens je concert in Istanbul?
IA: Voor ons concert in Istanbul hebben we een setlist samengesteld vol bekende nummers, samen met een paar verrassingen die we al een tijdje niet meer hebben gespeeld. Zoals bij elk optreden hopen wij onvergetelijke momenten voor ons publiek te creëren. Istanbul, met zijn rijke geschiedenis en cultureel erfgoed, is altijd een opwindende plek geweest om op te treden. Met de gepassioneerde energie van het publiek geloof ik dat het een energieke avond zal worden.
