Picknickvibes
Met het opwarmen van het weer en de lente achter ons, is het picknickseizoen officieel begonnen. Het woord ‘picknick’ verwijst naar maaltijden die buiten op het platteland over de hele wereld worden gegeten, maar picknicks zijn veel meer dan dat. Het is een soort ontsnapping aan het gedoe van de dagelijkse routine, opnieuw verbinden met de natuur, in een andere mindset komen, genieten van de vreugde van ledigheid. Er zijn vaak gekke spellen bij betrokken die bijdragen aan de vreugde van deze doelloze, goed-voor-niets buitenshuis. Het is essentieel om op zijn minst een bal in de picknickapparatuur te verpakken, maar als het gaat om het hebben van een goede picknick, is het bereiden en inpakken van het picknickvoedsel serieus belangrijk. Van bescheiden tot uitgebreide, picknickvoedsel over de hele wereld is altijd koud maar heerlijk. Of misschien wordt het als heerlijk gezien, zelfs als het een gekookt ei of aardappel is, het zijn de picknickvibes waardoor het eten heerlijk lijkt te zijn.
class = “cf”>
Frisse lucht, helder weer, genoeg om te plukken en te eten
Eten is een essentieel onderdeel van een picknick. Het woord is gerelateerd aan snacking; Constant eten van stukjes voedsel is de essentie van het woord ‘picknick’. Het Franse woord ‘pique-nique’ werd gevormd door twee woorden te combineren. Later werd het in het Duits doorgegeven als “picknick” en uiteindelijk naar andere talen. Het werkwoord “Picquer” in het Frans werd oorspronkelijk gebruikt om beetje bij beetje te snacken, zoals kippen en vogels die naar voedsel pikken. Het woord ‘nique’ rijmt erop, wat onbeduidende kleine dingen betekent. Het Engelse, ‘picknick’ als woord verscheen voor het eerst in de vroege jaren 1800, en buitenlunches in de natuur werden een belangrijk onderdeel van de Britse cultuur. In 1861 wijdde het invloedrijke kookboek van mevrouw Beeton zelfs een speciaal gedeelte aan picknickvoedsel, die recepten bood voor alles, van koude sneden tot kleine cakes en uitgebreide pottaarten. De Britten hebben een verfijnde picknickcultuur ontwikkeld als het gaat om de picknickwart, waarbij kristallen bekers, porseleinen platen, zilvervak en geborduurde servetten zijn geplaatst, allemaal geplaatst in speciale slots in prachtige bamboe picknickbanden. Of de smaak van het eten zulke zorg waardig was, is betwistbaar, maar als we vandaag aan een Engelse picknick denken, hebben we de neiging om gekookte eieren en koude gebakken kippendijen en sandwiches van allerlei soorten te voorzien. Sommigen zijn rustig alien voor het Turkse gehemelte, zoals de buttered komkommersandwiches, die vreemd maar toch heerlijk klinkt als het goed wordt bereid. Ik ben vooral dol op een goede BLT -sandwich of ploegman sandwich met een goede cheddar en een gulle portie Branston Chutney. Dan is er ook de vleestaart gevuld met jellige stukjes koud vlees met een stoer als chipboard deeg, een smaak die ik gemakkelijk kan overslaan.
class = “cf”>
Turkse liefde voor buitenshuis
De traditie van picknicks in Türkiye dateert lang voordat het woord “picknick” werd uitgevonden. Het moet ons nomadische verleden zijn dat we ons aangetrokken voelen om naar buiten te gaan bij elke mogelijke kans. Gemeenschappelijk eten zit in onze genen en er is geen binnenomgeving voldoende voor een dergelijke grote gezelligheid. Dan waren er altijd de koninklijke feesten gegeven door de heerser aan zijn onderdanen. Speelgoedfeesten van de Seljuk -periode waren fenomenaal, vooral wanneer het werd gehouden na een lang jachtfeest met alle wedstrijd geroosterd in open vuur. Het was belangrijk voor de Sultan om een groot feest te bieden aan de mensen om zijn macht te demonstreren, en de mensen verwachtten beide te genieten van de overvloedige hoeveelheden voedsel, maar ook zouden hun loyaliteit betalen aan hun leider. De Ottomaanse periode Istanbul bood veel ontspannen groene gebieden in de stad, en Istanbulites hebben er altijd van genoten om buiten te zijn. Vooral tijdens het Tulip -tijdperk, “Lale Devri” in Turks, dat bekend staat om zijn ontspannen uitstapjes in de natuur, werd Sâdâbâd in Kâğıthane synoniem met zijn lange zomernachtactiviteiten. Het Tulip -tijdperk is de periode in de Ottomaanse geschiedenis tussen 1718 tot de Patrona Halil Revolt in 1730, een vredig en ontspannen tijdslot toen mensen waren toegewijd aan het hebben van een goede tijd voor iets anders. Sâdâbâd Entertainment markeerde het Tulip -tijdperk, en dit tijdperk werd later beschouwd als het laatste grote feest voor de ondergang. De naam “Tulip” heeft niets te maken met picknicks, het komt van de liefde of rage van tulpen, die ook de Ottomaanse bewondering voor tuinen en natuur kunnen betekenen, tulpen zijn een symbool van finesse, adel en privilege, en natuurlijk vrije tijd. Vandaag, overal in Anatolië, gaan mensen nog steeds graag naar buiten en koelen ze af in de schaduw van bomen op de rivieroevers op warme zomerdagen. Vanaf de lente -festivals van Nowruz en Hıdırellez, is het buitenshuis met picknicks in de zomer een van de meest populaire zomerse tijdverdrijven in elke stad, vooral als er open vuur grill is. Als het gaat om open vuur koken, kennen Turken geen grenzen, “Mangal” is het woord voor barbecue, het sleutelwoord dat het vuur in Turkse mannen activeert, om hun grillvaardigheden aan te tonen, doen ze koste wat kost alles. Ik herinner me de Times, toen Turkse migrerende werknemers hun “Mangal” -apparatuur opzetten direct op het verkeerseiland dat leidde naar de Bundestag in Berlijn, natuurlijk moesten de Duitsers dat soort vurige activiteit in parken verbieden.
class = “cf”>
Bescheiden maar smakelijk
class = “cf”>
Picknicks in mijn jeugd waren de meest vreugdevolle tijden. Het eten was altijd bescheiden maar toch lekker. We hebben nooit met vuur gespeeld, dus “Mangal” was uit. Er waren altijd thuis koud voedsel bereid dat gemakkelijk met onze handen kon worden gegeten, zoals gekookte aardappelen en eieren, en soms veganistische linzenhandballetjes, en zeker “Zeytinyağlı Yaprak Dolma” rijst gevulde olijfolie gebaseerde of gerolde wijnbladeren. Een andere favoriet was “Sigara Böreği” de zogenaamde sigarettengebakjes, gevuld met witte kaas en peterselie en dille. Hun gefrituurde knapperigheid zou een beetje slap worden, maar ze bleven altijd een favoriet van kinderen. Een andere winnaar van iedereen zou de “Kuru Köfte” zijn die kan worden vertaald als “gedroogde gehaktbal”, die vingervormige gefrituurde gehaktballetjes koud worden gegeten. De picknickplaats was altijd zorgvuldig gekozen; De beste plek zou onder een schaduwrijke boom zijn. Terwijl de vrouwen de picknicktafel instellen die meestal een grote deken of enorm gronddoek is, zouden de mannen hangmatten en schommels voor de kinderen opzetten. Ondertussen zouden de kinderen een paar stukjes voedsel kiezen en na een bal gaan achtervolgen. Naarmate de tijd verstreek, werden kennissen gemaakt met andere picknickers en vriendschappen ontwikkeld door wederzijdse voedselbeurzen. Vaak eindigde de picknick met een bal die in de stroom ontsnapte of explodeerde en kinderen huilden. De laatste hap zou snel worden geconsumeerd en de picknick zou voorbij zijn. Geen bal, geen spel, geen plezier! Het eten was altijd bescheiden maar toch lekker, geserveerd, maar herinneringen aan een oude picknick in familiestijl zijn altijd de warmste!
