Egyptische vrouwen herstellen buikdans van stigma
Terwijl buikdansen internationaal populariteit wint, werken jonge Egyptische artiesten om zijn reputatie thuis te herstellen en terug te duwen tegen decennia van stigma om de dans terug te winnen als onderdeel van hun artistieke erfgoed.
class = “cf”>
Zodra iconische figuren van de filmische gouden eeuw van Egypte, hebben buikdansers hun prestige afgenomen, hun kunst in toenemende mate beperkt tot nachtclubs en trouwhallen.
“Geen enkele vrouw kan vandaag een buikdanser zijn en het gevoel heeft dat ze echt wordt gerespecteerd”, zegt Safy Akef, een instructeur en achternicht van danslegende Naima Akef, een armatuur op het zilveren scherm in de jaren 1950.
Ondanks haar gevierde afkomst heeft Safy, 33, nooit op het podium gepresteerd in Egypte.
“Zodra de show eindigt, respecteert het publiek je niet, ze objectiveren je,” vertelde ze AFP.
Tegenwoordig staat buikdans bekend om huid-baring theatrics uitgevoerd door buitenlandse dansers en een handvol Egyptenaren.
De verschuiving heeft morele afkeuring in de conservatieve samenleving aangewakkerd en zelfs de afstammelingen van iconische sterretjes weggeduwd.
“Mensen vragen me de hele tijd waar ze buikdansen kunnen zien die recht doet aan de kunst,” zei Safaa Saeed, 32, een instructeur op een Caïro -dansschool. “Ik heb moeite om te antwoorden,” vertelde ze AFP.
class = “cf”>
Saeed, die als kind door Akef werd betoverd, maakt nu deel uit van een beweging onder leiding van choreograaf Amie Sultan om de kunst te herformuleren als onderdeel van het Egyptische erfgoed, geschikt voor theaters, festivals en UNESCO -herkenning.
Een klassiek getrainde ballerina die buikdanser werd, Sultan noemt het liefst wat formeel bekend staat als Oriental Dance Baladi, van het Arabische woord “Balad”, wat betekent thuisland.
“Baladi weerspiegelt de ziel van wie we zijn. Maar nu draagt het beelden van oppervlakkig entertainment, losgekoppeld van zijn wortels,” zei ze.
Deze ontkoppeling, zei Sultan, komt voort uit het verschuiven van morele codes en koloniale bagage.
In haar boek ‘Imperialism and the Heshk Beshk’ traceert auteur Shatha Yehia de wortels van de Artform naar het oude Egypte, maar zegt dat de moderne spreektaal pas in de 19e eeuw ontstond, bedacht door Franse kolonisatoren als Danse du Venter, of ‘Dans of the Belly’.
Hoewel beschrijvend, exotiseerde de uitdrukking de beweging en vormde de percepties zowel thuis als in het buitenland.
“Heshk Beshk,” een oude onomatopee Egyptische uitdrukking die de schudtbewegingen van een uitvoerder oproept, “is niet alleen een label voor de danser”, schrijft Yehia.
class = “cf”>
“Het is de Egyptische volkstaalversie van een femme fatale, de destructieve vrouw die haar lichaam en vrouwelijke macht hanteert om te krijgen wat ze wil. Het is niet alleen een label van vulgariteit of immoraliteit, het is synoniem met kwaad en losbandigheid.”
Yehia betoogt dat opvattingen over “heshk beshk” – nu steno voor provocerend, lowbrow -dansen – zowel werden gevormd door het westerse imperialisme als het lokale conservatisme.
De fallout is generatie geweest. Akef’s hoofde-aunt was een ster die ‘handelde, danste en iconische film Tableaux creëerde’. Maar Safy heeft in plaats daarvan ervoor gekozen om anderen te trainen, ook in Japan, waar ze drie jaar lang Egyptische folk en buikdans aan het onderwijzen was.
class = “cf”>
‘Place of Our Own’
Sultan lanceerde het Taqseem Institute, vernoemd naar de improvisatie -solo’s van Arabische muziek, in 2022.
Sindsdien zijn tientallen vrouwen opgeleid op de school, van wie er zeven nu fulltime lesgeven.
De studenten zijn niet alleen getraind in choreografie, maar ook in muzikaliteit, geschiedenis en theorie.
Ze bestuderen de evolutie van Egyptische dans uit pre-Cinema-figuren zoals Bamba Kashshar en Badia Masabni via de Gouden Eeuw-iconen zoals Tahiya Carioca en Samia Gamal.
Sultan brengt zelfs de boodschap aan universiteiten en geeft gesprekken met demystify de kunstvorm voor een nieuw publiek, terwijl haar dansers werken om zijn geschiedenis te behouden.
In 2023 organiseerde ze El-Naddaha, een uitvoering die Sufi-thema’s mengt met traditionele en hedendaagse Egyptische beweging.
Toch blijven er uitdagingen.
“We willen een eigen plek hebben, zoals de oude theaters, een Teatro waar we regelmatig kunnen optreden,” zei Saeed.
Sultan dringt ook aan op officiële erkenning. Ze is begonnen met het proces van campagne voor de dans om te worden ingeschreven op de immateriële culturele erfgoedlijst van UNESCO. Maar het pad is lang en vereist steun van de cultuurautoriteiten van het land.
Voorlopig richten de dansers van Taqseem zich op hun volgende uitvoering.
Barefoot en bekleed in passende danswear, ze hebben een laatste doorloop, golvend tot een melodie door de Egyptische diva umm kulthum als het ritme van een tabla drum echo’s.
Het is een droom die uitkomt voor Saeed, die al sinds haar kind danst. “Ik geloof dat het in ons bloed zit,” zei ze met een glimlach.
