Documentaire volgt de artistieke reis van Burhan Doğançay
Geregisseerd door Eylem Kaftan, draait de documentaire “Whispering Walls” zich op het leven en de artistieke reis van de veelgeprezen Turkse schilder Burhan Doğançay, beginnend in New York in de jaren zestig en zijn opkomst naar wereldwijde bekendheid beschrijven.
class = “cf”>
De film weerspiegelt de kenmerkende collagetechniek van Doğançay door de filmtaal en onderzoekt de transformatie van de kunstenaar van een jonge immigrant die naar erkenning streeft naar een van ’s werelds toonaangevende hedendaagse schilders.
Na zijn gala -première bij Istanbul Modern, maakte de documentaire zijn werelddebuut als onderdeel van de documentaire sectie op het 44e Istanbul International Film Festival.
Door de ingrijpende maatschappelijke veranderingen van de jaren 1960 tot de jaren 2000 te veroveren door de levendige kunstwerken van Doğançay, toont de film ook voor het eerst het fotografiearchief van de kunstenaar uit 114 landen. De cinematografie is van Philipp Pfeiffer, terwijl de originele muziek is gecomponeerd door Doğan Duru, hoofdzanger van de Turkse rockband Redd.
Sprekend met het door de staat gerunde Anadolu Agency, legde Kaftan de rol van Angela Doğançay, de levenslange partner van de kunstenaar, uit als een centrale figuur in de film. Ze benadrukte hoe het verhaal niet alleen het creatieve pad van Burhan Doğançay volgt, maar ook duikt in het liefdesverhaal van het paar en de gedeelde toewijding aan kunst.
“We hebben een paar maanden aan het script gewerkt met Angela,” zei Kaftan. “Zelfs voor documentaires schrijf ik gedetailleerde scripts op basis van maanden van intens onderzoek. We hebben gefilmd in New York in het voormalige studio -appartement van Doğançay en verschillende musea, en ging vervolgens door met shoots in Istanbul. Ik heb de film ook zelf bewerkt, wat behoorlijk volwaardig was, vooral omdat ik uit een bewerkende achtergrond kwam.”
class = “cf”>
Kaftan noemde de Franse regisseur Agnès Varda als haar filmische inspiratie. “Haar unieke storytellingstijl en poëtische beeldtaal beïnvloeden me diep,” merkte ze op. “Met fluisterende muren probeerde ik de collagetechniek van Doğançay weer te geven binnen de structuur van de film zelf.”
De documentaire onthult hoe Doğançay alledaagse objecten zou opnemen – van versleten banden en gebroken deuren tot gedroogde paprika’s en krantenknipsels – in zijn kunstwerken. Kaftan zei dat ze wilde spiegelen om deze eclectische aanpak te weerspiegelen door elementen van leven en kunst in de hele film te combineren.
“Ik had toegang tot een ongelooflijk rijk archief,” legde ze uit. “Ik wilde dat de film de speelse en mysterieuze geest van de kunst van Doğançay weerspiegelde. Ik heb bijvoorbeeld zijn zwart-witfoto’s uit de jaren 80 van de Brooklyn Bridge met beelden van de brug vandaag naast elkaar gekregen, waardoor visuele verbindingen in de loop van de tijd worden gecreëerd.”
Kaftan benadrukte ook een vaak over het hoofd gezien facet van de erfenis van de kunstenaar: zijn fotografie. “Doğançay was een opmerkelijk originele fotograaf,” zei ze. “Vanaf de jaren zeventig reisde hij naar 114 landen en fotografeerde muren die hem fascineerden. We gebruikten veel van deze nooit eerder geziene dia’s in de film.”
class = “cf”>
Eén segment toont de “Cowboys of the Sky” -serie van Doğançay, die immigranten en inheemse Mohawk -bouwvakkers vastlegt die hun leven riskeren bovenop de bruggen en wolkenkrabbers van New York in de jaren tachtig. “Zijn foto’s van de Brooklyn Bridge onder renovatie behoren tot de meest adembenemende ooit genomen van die structuur,” zei Kaftan.
“Whispering Walls” zal in september screenen op het Imagine India Festival in Spanje, waar het is genomineerd in de categorie Beste documentaire. Het zal ook verschijnen op festivals in Kroatië en andere landen, door zijn run door Türkiye voort te zetten.
class = “cf”>
Kaftan concludeerde door te spreken over haar aankomende projecten. “Ik ben momenteel een speelfilm ontwikkeld met de titel ‘A Real Woman’ gebaseerd op mijn eigen verhaal. Ik heb ook het script geschreven voor ‘Hive 2’, voorlopig getiteld ‘Queen Bee’. Beide projecten verkennen de verhalen van vrouwen, filosofische thema’s en de relatie van de mensheid met de natuur – ideeën die altijd de kern van mijn werk zijn geweest. “
