Barry Jenkins over waarom hij ‘Mufasa’ maakte
In de vier jaar dat hij aan ‘Mufasa: The Lion King’ heeft gewerkt, schat Barry Jenkins dat hem minstens 400 keer is gevraagd waarom hij het wilde maken.
klasse = “cf”>
De vraag waarom Jenkins, de filmmaker van ‘Moonlight’ en ‘If Beale Street Could Talk’ en ‘The Underground Railroad’, in de grote budget, fotorealistische geanimeerde Disney-wereld van leeuwen en tijgers zou willen springen, heeft veel mensen in verwarring gebracht. filmwereld die hem vereert.
Talloze andere regisseurs hadden al eerder sprongen gemaakt in het maken van blockbusters met veel CGI. Maar de beslissing van Jenkins werd op unieke wijze geanalyseerd – misschien omdat er tegenwoordig geen meer geprezen of vertrouwde filmmaker onder de 50 jaar is dan Jenkins.
“Ik dacht gewoon dat het iets was dat ik niet kon ontkennen”, zegt Jenkins. “Ik moest het doen.”
‘Mufasa’, dat vandaag de dag in de bioscoop te zien is, brengt filmwerelden samen die normaal gesproken erg ver uit elkaar liggen. Aan de ene kant heb je de Oscarwinnende, 45-jarige regisseur van enkele van de meest lichtgevende en lyrische films van het afgelopen decennium. Aan de andere kant heb je de eisen op het gebied van intellectueel eigendom van het hedendaagse Hollywood. Wat gebeurt er als ze botsen?
Het resultaat in ‘Mufasa’, over de weesopvoeding van het leeuwenwelpje, die zich zowel vóór als na de gebeurtenissen van Jon Favreau’s remake van ‘The Lion King’ uit 2019 afspeelt, is een ongewoon gestructureerd en doordacht weergegeven spektakel dat, zo beweerde Jenkins in een recent interview, meer gemeen met “Moonlight” dan je zou denken. Gemaakt met virtuele filmtools, heeft ‘Mufasa’ in wezen een van de meest baanbrekende filmmakers die vandaag de dag werken, in een volledig digitale speeltuin gestopt, met een budget dat meer dan honderd keer zo hoog is als dat van ‘Moonlight’.
Vaak voel je in ‘Mufasa’ de gevoeligheid van Jenkins verwarmen en versterken wat in andere, minder gevoelig geregisseerde films zielloos kan aanvoelen. Met liedjes van Lin-Manuel Miranda werkt ‘Mufasa’ als een grote filmentertainment en, nog verrassender, als een film van Barry Jenkins.
klasse = “cf”>
“Mijn hoofd tolde toen dit begon”, zegt Jenkins. “Het deed me eigenlijk denken aan de tijd dat ik voor het eerst met filmmaken begon. Dit leek vreemd genoeg erg op die eerste ervaring. Je kunt voor die nieuwheid wegrennen en erdoor geïntimideerd raken, of je kunt het omarmen, de dingen leren die je niet weet en het dan gaan ombuigen.”
Het is ook een ervaring die Jenkins duidelijk heeft veranderd, waardoor zijn gereedschapskist voor het maken van films exponentieel is uitgebreid en zijn ogen zijn geopend voor nieuwe manieren om films te maken. “Het was bijna alsof je een nieuwe taal leerde”, zegt Jenkins over het proces. Dit zijn bewerkte fragmenten uit het gesprek.
Hoe vaak is je gevraagd waarom je deze film hebt gemaakt?
klasse = “cf”>
J: Minstens 400 keer. Maar het kwam neer op de geest en de warmte van het script van Jeff Nathanson en ook op de geest en de warmte die ik altijd in het verhaal aantrof. Ik kwam bij “The Lion King” terecht door op mijn neefjes te passen, lang geleden, in de jaren negentig. Mijn zus was een alleenstaande moeder en ik zat thuis met de kinderen te kijken. Je zette verschillende VHS’s op en ‘The Lion King’ bleef altijd hangen. Ik dacht gewoon: zou het niet interessant zijn om, vanuit zoiets als “The Underground Railroad”, in dit ding te stappen dat zo vol licht is?
Was je na die projecten actief op zoek naar iets lichters?
klasse = “cf”>
J: Misschien warmer, lichter maar toch net zo diep, net zo spiritueel. Dit idee van familie-erfenis, van het vinden van je plek in de wereld, dat zijn dingen die zeer aanwezig zijn in ‘Moonlight’ en ‘The Underground Railroad’. Als ik je zou vertellen: ‘Ik ga deze film maken over dit kind dat een bijna bijbelse ervaring heeft met water en een ouderfiguur waaruit hij vervolgens verdreven wordt, en zijn plek in de wereld moet vinden, dan zou ik dat kunnen zijn.’ over ‘Maanlicht’ gesproken, of ik zou het over ‘Mufasa’ kunnen hebben.
Werd je gemotiveerd door jezelf te ontwikkelen als filmmaker? Of de opvattingen die mensen over jou als filmmaker hebben?
J: Het ging niet om de ideeën over wie mensen dachten dat ik was. Maar ik wilde het soort filmmaken dat ik op dat moment deed, uitbreiden. Dit kwam precies in het midden van een cyclus van vrijwel zeven jaar, vanaf het begin van ‘Moonlight’ tot het optreden in ‘The Underground Railroad’, zoals deze film is gemaakt. Met deze virtuele productie is het gewoon een heel nieuwe manier van filmen. films maken. Er zijn misschien vijf of zes films gemaakt met deze technologie.
Heb je ontdekt dat je je gevoeligheid kon overbrengen naar virtueel filmmaken?
J: Dat deed ik. We hebben dit proces zo ver ontwikkeld dat we een groot deel van de wereld en de beweging in de virtuele ruimte konden creëren, en vervolgens onze virtuele camera’s in virtuele productie konden nemen. We hebben de animatie ontwikkeld tot het punt waarop we het licht konden creëren, we de set konden creëren, we konden de omgeving creëren. (Cinematograaf) James (Laxton) zou daar zijn en ik zou daar zijn, en we blazen de stemmen van de acteurs de kamer in en de animators bewegen er doorheen en ik regisseer de blokkering, en de camera reageert op de realtime blokkeren.
Maar je vertelde Vulture onlangs dat het digitale proces “niet jouw ding” was. Wil je graag terugkeren naar het fysieke filmmaken?
J: Ik wil uitpakken wat je net zei. We hebben gesproken, en ik heb het gehad over het gebruik van deze hulpmiddelen om een zeer fysieke, persoonlijke ervaring te creëren. Ik beschouw dit niet als een project dat volledig digitaal en computergeanimeerd is. Als ik deze film nu opnieuw zou maken, zou het geen vier jaar duren. Het zou me waarschijnlijk twee en een kwart kosten. Als ik nog een van deze films zou maken, zou ik zo’n sterkere basis hebben. Het zou niet voelen als iets dat buitenaards is, of iets dat anders is, of dat allemaal digitaal is. Het zou gewoon voelen als filmmaken.
Dus jij ziet “Mufasa” meer als onderdeel van een continuüm voor jou persoonlijk?
J: Duizend procent. Ik vind het geweldig dat ik door dit proces zoveel andere manieren heb geleerd om een film te maken, dat ik gewoon niet kon leren om zoiets als ‘The Underground Railroad’ te maken. Wat ik nu leuk vind, is de overlap tussen de twee. Toen ik aan dit proces begon, sprak ik met Matt Reeves omdat ik had gehoord dat hij een aantal van deze hulpmiddelen had gebruikt in de aanloop naar ‘The Batman’. Hij zei: ‘Ken je dat shot waarin de Penguin in zijn auto zit en Batman ondersteboven loopt? Dat ontdekte ik in de bundel.” Ik zei: “Natuurlijk deed je dat.” Ik dacht: oh mijn God, met deze technologie hadden we ‘Moonlight’ vooraf kunnen bedenken.
